SUBIR EN GLOBO

Por Pepe de Rocaforte

O outro día, falando de Samarcanda e outras cidades con nomes inspiradores de historias fabulosas, lembreime dunha viaxe de hai uns anos, durante a cal percorrín unha pequena parte da Ruta da Seda por terras de Turquía. Desa viaxe lembro agora especialmente o paso pola Capadocia e alí as pequenas localidades de Uçhisar, Goreme e Kaymakli.

A Kaymakli chegaramos xa á noitiña dun día de fins de primavera e o hotel onde nos aloxamos, o “Crystal Kaymakli Hotel”, un enorme edificio aparentemente afastado de todo lugar habitado naquela escuridade nocturna, pareceume unha illa de luz no medio da nada.

Despois de acomodados nos nosos cuartos baixamos ó comedor. Xa era a hora de cear, así que nos puxemos ó labor e, unha vez rematado este traballo, sentámonos a miña muller e mais eu na cafetería, acompañados por outros dous matrimonios amigos. Mentres eles continuaban alí de palique, saín a botar un cigarro e atopeime no medio dunha noite tan só iluminada por unha lúa, non lembro se en cuarto crecente ou minguante, sen ningunha outra claridade polo arredor. A pouca distancia do hotel cantarolaba a auga dun pequeno regueiro que xa viramos ó chegar e acompañando aquel rumor, enchía a noite o canto dos grilos.

Non lle faltaba case nada para facer un cadro inesquecible. Pero ese case nada faltante axiña sería cuberto polo poderoso canto dun muecín chamando á oración desde non sei que torre invisible na noite. Deixei o cigarro e corrín ó hotel a chamar polos meus compañeiros de viaxe para que non perdesen de ver e oír aquela marabilla.

Saímos e o muecín xa rematara a súa chamada á oración. Cesara tamén o canto dos grilos, non sei se incitados ó silencio pola solemnidade da hora ou por que outra causa. E tampouco vimos a lúa, oculta non sabía eu por que obstáculo. Os meus amigos chamáronme inventor, ou visionario, e ríronse de min canto quixeron. Pero aqueles momentos anteriores quedaríanme gravados, supoño que para sempre, na memoria como uns instantes de absoluta felicidade.

Á mañá seguinte erguémonos non sei se ás cinco ou as seis da maña, noite pecha aínda, para montar nunha furgoneta que nos levaría a Goreme, a vintetantos quilómetros de Kaymakli, para facer unha viaxe en globo.

Desa viaxe pouco vou dicir. Cando chegamos ó lugar onde se iniciaría o ascenso, ficamos abraiados diante de incrible cantidade de globos que se ían inflando co lume pegado ás súas bocas. Mentres acababan de se inflar ofrecéronos uns cafés con leite e churros. É dicir, a min parecéronme churros en principio, pero cando os collín e os probei, á parte do feitío, non tiñan nada que ver cos churros de por aquí.

Logo, o ascenso no globo desenvolveuse con placidez, o mesmo que a aterraxe, sen maiores incidencias. O detalle máis importante daquela viaxe aerostática foi, para min, o silencio que nos rodeaba, resaltado pola lentitude con que pasabamos sobre a terra acolá abaixo. E cando alguén me pregunta se entón non pasei algún medo, respondo que si, que pasei bastante medo, pero non no globo, senón na viaxe de vinte e seis quilómetros desde Kaymakli a Goreme nunha furgoneta a toda pastilla por unha pista estreita, chea de curvas e sen ningunha sinalización. Cando lle preguntei ó condutor se non podía ir un pouco máis amodo, respondeume que nos era preciso chegar moi cedo, porque se non produciríase unha situación desfavorable para a ascensión . Así que agarreime ó respaldo do asento dianteiro e aturei mecha sen protestar máis. Menos mal que non nos pasou nada.

E eso foi todo.