Ulisíada XXI

Por Far O'McKwoo

Do consello dado por Atenea a Telémaco.

     Telémaco levaba uns días ensimesmado, e na escola a mestra intenta chamar a súa atención sobre o tema da clase por medio de preguntas sorpresa, máis sabendo como sabe a causa do seu pesar, procura facelas sen insistencia nin reproches para non poñelo en evidencia. Algunha vez mandouno ficar despois de clase para falar con el e facerlle notar que non pode deter a marcha da súa andaina, aconsellándolle que non desesperase cunha procura como a que estaba levando a cabo, pois nin era doada nin seguro o seu éxito, e non debe renunciar ó seu camiño por algo inseguro, que así como os deuses da fortuna queren e poden acompañalo, os do infortunio poden, se queren, impedilo e ás veces, para facelo, levarano por camiños errados, poñerán ante os ollos incautos relucentes posibilidades que lle obriguen a adiar aquilo que, aínda semellando camiño máis longo é o máis seguro.

     Atenea, quen arestora garda o secreto da chegada de Ulises, non se atreve a dicirlle que é máis importante, se sacar o curso con soltura ou perder horas de estudio en plenos exames finais pola causa sabida. A mestra non quere perder ó alumno pero tampouco quere que se afaga a desistir. Ela dille que con tesón todo acaba vindo ó seu pero non hai que forzalo, que cando menos o agarde pode aparecer un bo fado poñéndose da súa parte, e de momento o que debe facer é dar os pasos adecuados seguindo as prioridades que as circunstancias lle marcan.

     -Que as boas notas non desmerezan no último momento.

      Telémaco, como neno que é, entrando na pre-adolescencia, ten présa por acadar os seus propósitos, aínda sendo consciente das dificultades que acomete, e sorprendeuna apuntándolle que, se ben ten como meta encontrar a seu pai, non o fai só por verlle a cara ou estreitar a súa man, que a súa cara xa a ten gravada de tanto como leva pensado nel, de tanto como se ten comparado coa xente da familia paterna, de tanto como ten mirado unha vella e diminuta foto conservada nun álbum familiar agochado debaixo dun feixe de mantas, faino para evitar a amargura que sente cando lle preguntan de quen vén sendo e non sabe dicilo. E ía ela a retrucarlle que se ben iso é importante tamén o é saber quen un é por si mesmo, pero antes de que abrise a boca xa o neno reflexiona que o que un é sempre depende de quen vén sendo, que o mesmo alcume que lle teñen na rúa, “o fillo do Allo” (ou do Aio), non é máis có que se agarda del, que amose ser fillo de quen é, o que se supón que conserva no seu ser máis aló do apelido que teña.

     A procura do pai converteuse pois na procura da propia identidade e por iso, tantas veces, esta imponse ós deberes escolares, e esa, e non outra, é a razón dese ensimesmamento que o arreda, que o ensume en cavilacións que non é quen de evitar. E daquela Atenea, deusa da prudencia e do ben saber, arestora coñecedora da presencia de Ulises no pobo, sen faltar á palabra dada ó emigrante, aconséllao, prudentemente, para que trate de acercarse á familia paterna, non directamente, pero si coa cautela de que fai gala, primeiro ós operarios da depuradora, tal vez coa desculpa de facer un traballo para clase, tal como o funcionamento dunha cetaria, que comen os peixes ou como se depura o marisco, cando se vende e que tallas han de ter para saír ó mercado; e así, pouco a pouco, poderá reencontrarse cos seus ascendentes. Pero tamén lle recomenda que os desexos do que procura non o arreden do que ten, que se mostre atento a todo o que rodea a súa nai, que teña coidado cos pretendentes, porque ninguén quere nada porque si, que eses caramelos que lle regalan diante de Penélope non son realmente para el, senón para seducir a súa nai, non son máis ca un truco para conquistar a aquela que sempre lle gardou a ausencia a Ulises, tecendo e destecendo ese xersei de calceta que xa se fixo famoso en Ítaca, poñendo boa cara porque hai que vivir pero reservando os seus sentimentos por dignidade para remoelos a soas cada noite. E remata o seu consello advertindo para que estea atento, que no caso de que seu pai apareza de novo, desexará non atoparse só.

     Atenea ía falarlle das arrevesadas maneiras de Antínoo, a quen só lle interesan os negocios que o moven e o branqueo das ganancias ilícitas, e á fin, el, Telémaco, é un obstáculo para acadar os seus fins. Pero prefire non enredar ó cativo con estes asuntos, polo de agora, só lle volve recomendar que non se fíe dos galanos gratuítos.

     Telémaco sae da escola pensando nesas palabras da profesora, e camiño da casa decídese a pasar polo alpendre-almacén onde Eumeo se ocupa cada serán.

     -Quen sabe, igual Laertes me dá un enderezo –pensa Telémaco camiño da cetaria.

(Próximo capítulo: De como chegaron a recoñecerse Ulises e Telémaco).