Por Pura Tejelo
 |
| Marisa Rodríguez |
Corredor
pendurado na inmensa luxuria verde do val
Eu
paseaba descalza por el as suores da
sesta
Gladiolos
abafados durmiñaban zunidos de abellas.
Os
cuartos achegados recollían o silencio
A longa
galería era transparencia de luz intensa e calor
… …
… … …
… … …
… … …
… … …
… … …
Fun
parte da figueira que agatuñaba o mixo
Dos
recantos cómplices dos primeiros segredos
Dun
soño perdido nun espello infantil de aldea.
E a casa da nosa avoa.Sen subida. Que tempos!
ResponderEliminarDesque nacemos andamos polo mundo, desvalidos buscando no tempo a infancia, como unha época dourada, de inocencia e despreocupación, que se identifica co paraíso. E buscámolo no espazo: en calquera rincón do atlas agárdanos uns metros cadrados de felicidade.
ResponderEliminarNon son palabras miñas, son de José Antonio Mesa Toré, poeta malagueño, co que estríamos a maior parte de nós de acordo. Eu tamén,