cociña e calefacción central.

Unha das construcións que nos dá a medida económica dunha casa é a súa cociña. Ou tamén a cheminea. Ambas as dúas canto máis grandes máis podentes. Se hai moitos traballadores na casa, hai que pór moitas potas ó lume, necesítase espazo para poñelas e unha boa cheminea para sacar o fume. Eis a grandeza dunha casa.

Pero hoxe non imos a pararnos nese punto tan significativo para medir o poder económico, senón nun sistema que nos explicou un dos monxes de Sobrado, hai xa uns anos, mentres nos ensinaba o convento e a enorme cociña e cambota que por si soa xa fala da cantidade de potas que debía haber ó lume cada día. E é que a cheminea, por medio de certas aberturas que se lle facían no oco do tiro, permitía a circulación do aire quente xerado na lareira para o lugar onde estaban as celas dos freires e as estancias de estudio. Do aire pero non do fume. Ou sexa, que a mesma cociña fornecía de calefacción central o mosteiro, sen necesidade de radiadores nin tubos de auga quente.

O que non nos explicou aquel monxe era o rendemento calórico do sistema.