Pero de que unidade de España me
falades, santiños? A España de hoxe é un dos chansos do devenir histórico do
mapa peninsular: a saber cal o chanso seghinte... baixando paresería.
O que ia camiño de España, que ainda
non o era, empesou por ver seibarse Portughal. De antes, coido, xa estaba
Andorra, ese estadiño-bolboreta, nin para ti (Fransa) nin para min.
E Navarra, como reino moi seu... ata
ben tarde. (Por serto, deses consertos económicos con Navarra e o “País Vasco”
ninghén se escandalisa (ou si?) porque aínda hai clases, así que non sei para
que se escandalisar coas revindicasións económicas catalás...). Unha Navarra
partida entre dous “estados modernos”, como o está Euzkadi... e a mesma
Cataluña (co Rosselló do lado fransés). Quérese disir que a susodita unidade xa
foi rota moitas veses, así é a vida, meus caros!
Pero sighamos cos avatares
xoeghráficos: Xibraltar (ou Xibrólter que din os analfaanghlos), outra pedriña
na sapatilla (por non abusar da area no soco). Vaia xadrés este! De que unidade
falades, pois, os que dades por definitivo o mapa actual cos apéndises
contranatura das belas e exóticas Canarias e, o que é máis chocante, as
sidades-fortalesas marroquinas? (Xa sei que me repito con estas).
Todo país-estado, como todo imperio,
ighual que xurde pode desapareser... e non dá para drama, só dramatisado no
noso caso polos nasionalistas españeses (españoles é palabra catalá, compre,
daquela, rexeitala), tan seghos que somente vituperan os outros nasionalismos
que non son o seu... entanto aghuantan todas as separasións dos últimos anos,
as balcánicas maiormente, pero tamén...
Eu, pobre okupa da realidade
plurinasional e multirasial que esta casa é, ben lonxe estou de pedir a
independensia: o xefe botaríame encantado, por aquilo de que a inimigho que
fuxe... ponte de prata. Non lle demos ideas! Total, a nai do año está en que,
ao non recoñeser España que as chamadas ”nasionalidades” -un eufemismo raposeiro-
son verdadeiras nasións -algunha mesmo ao seu pesar!- non lles recoñese
coherentemente a capasidade de desidir o camiño a escolleren.
Noutras palabras, ao non ser aseptadas
como nasións, a soberanía non reside nos seus habitantes, senon nos do estado
todo... o cal comporta unha perversión, pois os súbditos -que non sidadáns-
dese reino nunca van votar a favor da amputasión dun dos seus membros, e que
membro neste caso!
(Como se coñesen os cursos intensivos
de Política por correspondensia que tomei cando moraba na Cochinchina...
territorio do que xa ninghén se lembra... confesándovos que son un ousado, pois
nin sequer un aprovado-consolasión obtiven de tales anónimos profesores!).
Ningún comentario:
Publicar un comentario