O KORRUNTXO DO OKUPA

Sabido o meu pensamento sobre do politeísmo do catolisismo considerado monoteísta (contradisión na que non parese ter caído o protestantismo cristiano en xeral)… aghora dei en descubrir o animalismo ou soofilia de dito credo eurasiátio. Pois como animaleiro ou bicheiro que son, puxen os meus miolos nos moitos seres animados (non humanos) nos que se apoia a Igrexa católica, fora o ghato, que eu saiba, o cal, dada a sua naturesa semiselvaxe, non lle acaería moito…

Pero aí tedes, no vello testamento, as langhostas ou saltóns, a balea de Xonás ou a serpe de Eva (pois con ela comunicou, non con el). E máis acá, fora as aas dos anxos –cousa un chisco noxenta que os fai uns trans… non sexuais, pero trans… algho-, está o pelícano –outro becho pouco engrasado, que din os portugheses- pola sua truculenta actitude semisuisida, todo o heroica que queirades… se serta fose. Tamén non hai que esqueser a ághia do evanxelista aquel.

Ou a ditosa pomba, que, se mal non lembro, a maiores de lle dar a boanova a Noé, no novo testamento subiu de categhoría, para ser nada menos que unha das manifestasións do “deus uno e trino”… para acabar sendo a pomba da pas –supoño que a diferensia entre as duas estribará en que a primeira non caghará, digho eu, é que me resisto a sequera suspeitar tal. Non sei que caste de paxaro era aquel do vilansete cabanilliano que eu resitaba de neno (sen o entender, sospeito): “A Virxe fia no fuso…” (mentres o seu home fasia paxaros de madeira que o Neno soprando neles fasía voar).

Logho están, no terreo mariño, o peixe, tan dos cristiáns primitivos, e ata a vieira… baleira, iso si, pois a carne comeríana aqueles famentos antes de a usaren de culler pereghrina (tan ghregha ela como as ostras do ostrasismo).

Pero os que se levan a palma sonvos os mamíferos, fora a ialma! A comensar polo asno de Cristo, e a seghir polos susesivos cabalos de Xurxo, Paulos e Iago. (O tal Iago, pescador de orixe, viríase neghro para montar animal tan alleo á sua mosidade ghalilea, e porriba para participar bélicamente como partisipou).

Ao porco, en troques, pouco o quixeron, influensia, sen dúbida, dos semitas (dito en moderno: palestinos e xudeus) inspiradores destas crensas que tanto éxito acadaron fora das fronteiras medioorientáis.

Outro evanxelista optou polo león e ainda outro, para compensar, polo boi. E xa, sen querelo, estamos na nosa realidade rural, co año (añusdéi), a ovella (número sen, ou ovella neghra) e máis co can (de palleiro, seghuro, de Roquiño) e o seu fero parente o lobo (de Fransisco).

En falando de Fransisco… que o xefe do blogue me corrixa se en algho me trabuquei ou  me complemente, el que é espesialista en simboloxía ou semiótica santeira…