Ulisíada XXVII

Por Far O'McKwoo

De como Ulises foi recoñecido por Euríclea.

Ó día seguinte daquel pulso comprometido e comprometedor, a explanada do porto xa empeza a estar ocupada polos feirantes que instalan os seus postos e tendedeiras para as festas patronais.

¿Onde vai aquel tempo en que Ulises asistía á festa cheo de ilusión?. Agora, dadas as circunstancias, vai ter que ver a Penélope rodeada de pretendentes, mentres non consegue desenmascaralos publicamente, el que non se atreve a presentarse diante dela confesando o pecado de acidia de que tanto se arrepinte, por ese xa volverei ou xa pensarei mañá niso que tantas veces nos fai adiar as obrigas e o ben facer.

Pero non todo foi culpa da preguiza -descúlpase- senón tamén froito das dúbidas. Tal vez, estas festas que se preparan sexan un bo momento para o reencontro. Un bo momento para recuperar todo ese tempo perdido ou malgastado. Agora tamén a el lle entra a présa por rematar dunha vez con esta farsa, convencido de que xa non debe perder un segundo máis sen intentar esa aproximación que tanto teme, pero a farsa non sempre remata cando quere o farsante.

De súpeto, decidido a tentar de novo á sorte, vai ó supermercado onde Penélope exerce de caixeira, recolle catro cousas para facer un bocadillo e ponse na fila, agardando, detrás de varias persoas cos cestos ateigados de provisións; e cando unha ama de casa se queixa do moito traballo que para ela significan estes días con familiares invitados, de trasnoitar e madrugar, el, desde atrás, dando un paso para arredarse do ángulo de visión da caixeira, proclama que estas festas á fin son as verdadeiras festas familiares en terra de emigrantes, que neste tempo de vacacións estivais é cando volven as persoas espalladas polo mundo, son os verdadeiros nadais en terra de ausentes, é o tempo do reencontro, de días longos e luminosos, porque no Nadal o tempo é máis limitado e sempre é menos doado retornar por estradas nevadas ou avións ateigados e con retraso, cear e marchar antes de que o turrón faga a dixestión; unha opinión que convence á xente presente e a el anímao a teorizar sobre a desgracia que debe sentir un emigrante, a quen define, segundo as palabras aprendidas do catedrático Tiresias, como un exiliado económico, tendo que resignarse a non poder volver cando queira, senón cando a fortuna e o ánimo llo permita, unha opinión doada de entender polas persoas da fila, parentes dalgún ausente, e ata a mesma caixeira acepta con palabras de concordia. E esa opinión dela, precisamente, xa o anima a presentárselle diante; pero nese intre, alguén lle toca nas costas, e ó virarse ve a cara dunha veciña que recoñece, que o estivo observando e vendo nel os andares familiares, a pose mesma de Laertes, o ton mesmo da súa voz, recoñeceuno e quere abrazalo e bicalo, a muller en cuxa casa tantas veces ten xantado sendo neno. Alí estaba a cara de Euríclea, sorríndolle, mais el, disimulando, ergue as gafas para chiscarlle un ollo, e por sinais pídelle que non o delate, que logo, na saída falarán, e segue nese intercambio de frases xenéricas con Penélope pero sen darse a coñecer, intentando xustificar en terceira persoa a súa ausencia, tratando de provocar a súa opinión, que non sempre o emigrante é dono do seu destino, que a fortuna que sente un retornado non está no gañado senón no recuperado, e entón ela expresa a súa contrariedade dicindo que en moitos casos, a ambición desmedida e as arroutadas, xúntanse á necesidade como causas principais de tanto desarraigo ata converter ó pais nunha terra de ausentes.

Cando lle toca a vez, Ulises baixa a cabeza para non ser recoñecido, e sitúase arredado do ángulo de visión coa caixa rexistradora, pero Penélope nota algo que lle fai dubidar, demora a entrega do recibo e do cambio intentando enfrontarlle a mirada, máis nin el a mira nin ela se atreve a preguntarlle quen é, e véndoo co impermeable, lixoso e con rachóns, as gafas e unha gorra calada ata os ollos, réndese, desbota toda idea ou lembranza e acabou tomándoo por un dos moinantes das atraccións da festa.

Ulises, recollendo o cambio, sae á rúa e agarda por Euríclea, quen, eufórica e secreteira, aínda enreda con Penélope animándoa a estrear vestido.

-Que quero verte guapa esta noite.

(Próximo capítulo: De como Ulises dicide apurar a resolución final).