De como foi quen de poñer todo o negocio dos narcotraficantes ó descuberto.
Por Far O'McKwoo
Desde o momento en que Ulises aceptou a invitación, estaba predisposto a desenmascarar a razón real daquelas reunións, e a deste día en concreto, o primeiro das festas patronais, día de reparto que, en palabras de Antínoo, “En días así traballamos máis ca un repartidor de cervexas”. Mais agora, expectante por ese augurio de monstro devorador, á hora sinalada entrou ó reservado do bar dando mostras de eufórico, pero observando a todos. Sentou á mesa onde lle indicaron, permanecendo atento a toda manobra, palabra ou aceno que alí tiña lugar, tal a de cando se abriu unha porta traseira do local para meter unhas bolsas que se arrecuncharon nunha esquina e taparon cun mantel.
-Ó saír cada un que colla a súa. E a este –Antínoo sinalou a Ulises- darémoslle estoutra. -E sacou do peto da chaqueta un sobre amarelo acolchado.
-¿De canto? -preguntou un.
-Uns gramos. –E pousou o sobre co resto das bolsas. Logo, dirixíndose a Ulises -. E canto antes a metas antes che damos máis, e máis terás para ti. Esta primeira cobrarémoscha despois de que a vendas, pero as outras terás que pagalas por adiantado, coma calquera.
Sentou Antínoo fronte a Ulises, quen sen sacar a viseira nin o impermeable nin as gafas de sol, tampouco portaba polas bromas que lle facían cando lle botaban o marisco no prato sentenciando, “Que hoxe sacas a barriga de mal ano”, ou “Nunca tal viches”, gabando cada bocado que tomaba como se fose unha excepción na súa vida.
Ulises mide a distancia a que está cada un, observa os movementos do camareiro, que só sae de detrás da barra do reservado para servir máis botellas ou bandexas de comida que lle chegan por unha xanela que comunica co bar, e a través da que mira de cando en vez controlando quen entra ou sae do local.
Disimuladamente, mentres se serve unha nova nécora, Ulises mira o reloxo.
-Vaia peluco. ¿Onde o mangaches?. –Dille un dos presentes tratando de abrir novas chanzas.
Ulises sorrí e tápao coa manga do chuvasqueiro. O plan ten que empezar a executarse axiña, segundo ten calculado.
Non levaban media hora de cea cando o camareiro, despois de falar con alguén a través da xaneliña, acercouse a Antínoo muiñándolle:
-Dinme aí que che avise de que chegou Penélope.
-E que?.
-Non sei. Dixéronme que che avisara.
-Pero quere algo?.
-Non sei. Ti saberás.
Antínoo ergueuse, e ó saír, pola porta entre aberta puido verse a Telémaco e a Penélope con outras mozas amigas tomando asento nunha das mesas do bar.
-Que sorpresa.
-O neno que quería baixar á festa.
Ulises seguía depenicando patas de nécora que gorentan na punta da lingua pero non enchen o estómago, sen se mover.
Remataron o marisco e trouxeron unha churrascada con moito chourizo e costela queimada, pero Antínoo aínda non volvera, e os de dentro seguían dirixindo as súas chanzas contra o invitado que, tranquilamente, as soportaba, ata que, de súpeto, Telémaco entrou sixilosamente no reservado ficando dous pasos por diante da porta a observar. Ó velo, un dos comensais berroulle ó camareiro para que sacase ó cativo dalí, que aquela era unha cea privada, e podía entrar ninguén, pero xa, no entre tanto, o cativo movérase para o lado das bolsas tapadas co mantel, fronte a Ulises que lle pide, chamándoo polo nome, que mire de que son aquelas.
-Aí está a causa da perdición.
De súpeto as caras riseiras petrifícanse. O máis próximo a Ulises bótalle a man ó peito e o invitado correspóndelle con outra man semellante, e póñense en pé con todas as caras iradas mirando cara eles, cando Telémaco, ó instante, tira do respaldo da cadeira do que ten máis cerca facéndoo caer de costas con grande estrondo. O seguinte máis próximo a Telémaco quere collelo pero o neno escapuliuse. Todos se volveron de súpeto, tratando de botarlle a man, sen saber a que atender, se a Telémaco que corre a abrir a porta traseira ou a Ulises que ten collido a un dos da colla polo peito, cando entran por esa porta traseira varios gardas armados e pola porta do restaurante dous detectives que os mandan poñer contra a parede, sacan o mantel que tapa o matute e preguntan de quen son aquelas. Ninguén di nada. Ulises comenta, para que todos oian, que teñen o nome de cada un deles escrito, e se aínda falta o remite, seguro que teñen as pegadas de quen as trouxo e de quen as envolveu. E aínda lles di o número da matrícula do coche en que as trouxeron.
-E ademais, no baño dos homes, agochado detrás da cisterna hai unha bolsa de coca que aínda ha de ter as pegadas dos dedos de quen ma meteu no peto pensando que ía consumila.
E volvéndose cara ó do soño admonitorio coméntalle que os augurios non se cumpriron ó pé da letra, como prognosticara.
-Aquí non entrou ningún becho que nos papara.
(Próximo capítulo: O reencontro).
Ningún comentario:
Publicar un comentario