DE NUBEIROS E TRONANTES - 3

Por Pepe de Rocaforte

Quedou dito nun capítulo anterior que moitos nubeiros, cando non andan ocupados nas súas falcatrúas, son xente como a que decote temos arredor de nós, e traballan cada un polo seu oficio o mesmo que case todo triste mortal. Para ilustralo pódese referir outro caso célebre: o do meu vello coñecido Bastián de Padrón, o guía que endereitou a don Jorgito Borrow, o inglés das biblias, desde Padrón a Fisterra na súa viaxe evanxélica polo noso país.

Aquel Bastián debía pertencer á caste dos feos e monstruosos, a xulgar por como nolo pinta o don Jorgito, quen á primeira ollada que lle botou describíunolo como “un bípede de singularísima catadura”. Este bípede, logo de o levar por terras da Maía, atravesando cara á Ponte Nafonso, entrou con el nunha baiuca dunha aldea innominada a “refrescar” con boroa e augardente. E tanto lle debeu dar á caña o condenado que cando o inglés regresou de dar unha voltiña a “observar o aspecto do país”, atopouno sumido nun sono tan profundo que case semellaba o da morte.

O don Jorgito sacudiuno polos ombros para o facer despertar, pero Bastián, non ben abriu os ollos, botou a fuxir correndo coma alma que leva o demo, ó tempo de berrar virando atrás a cabeza: “Sígame, capitán, que o levarei nun voo a Fisterra”. O inglés non quixo saber de voos e deixouno ir, preferindo continuar máis amodo, pero tamén máis seguro, montado na besta e á toa, á boa de Deus, proseguiu o seu camiño só, como puido, a través desta terra de infieis.

Pero para a súa sorpresa, andado un bo treito, ó pasar por unha aldea deserta e parar diante dunha fonte, alí mesmo, sentado na pía, enteiramente calmado, estaba o Bastián, quen seguramente no entanto xa tería feito algunha falcatrúa descargando o nubazo na Fisterra ou quen sabe onde. A conversa que daquela tiveron os dous homes ben podería figurar nunha antoloxía da retranca, ou senón vexan vostedes a súa transcrición tal como nola deixou posta o señor Borrow no seu libro:

«Borrow: Bos días teña vostede, meu señor. Vai unha calor de todos os demos e esta auguiña fresca mesmo convida a bebela. Tentado estou de me baixar e regalarme cuns grolos.

»Bastián: Vosa mercede non pode facer mellor cousa. Vai moita calor, é certo; o mellor será que beba unha pouca auga. Tamén a eu acabo de beber. Pero aconséllolle que lla non dea ó cabalo: vén ampeando e moi suado.

»Borrow: Xa pode estar suado. Como que vin a galope polo menos dúas leguas na busca dun individuo que se comprometera a me levar a Fisterra, pero que liscou deixándome abandonado da maneira máis estraña do mundo; tanto que ata pensei que era un bandido, non un home honrado. ¿Non o vería vostede, por casualidade?

»Bastián: ¿E logo que señas ten?

»Borrow: É baixote, bolecho, moi semellante a vostede, chepudo e, con perdón da súa cara, moi feo.

»Bastián: ¡Vaites! Coñézollo ben. Viñemos os dous correndo xuntos ata a fonte e aquí me deixou tirado. Meu señor, ese home non lle é un ladrón: é un nubeiro, un home que anda polas nubes e que, en ocasións, lévao un sopro de vento. Se algunha vez volve viaxar con el, non lle deixe beber máis dunha copa de anís de cada volta, ou senón subirá ás nubes e andará por aí correndo ata bater coa cabeza nunha fonte e ser outra vez quen era. ¿De xeito, meu señor, que vai vostede para Fisterra? Pois mire que cousa máis rara: un cabaleiro que moito se lle asemellaba a vostede axustoume esta mañá para que o levase tamén, pero perdéuseme no camiño. Coido que o mellor será irmos xuntos ata que vostede atope ó seu guía e eu ó meu amo».

Nubeiro (ou tronante, quizais) e vendedor de biblias, sen máis requilorios, proseguiron xuntos o seu camiño cara á Ponte Nafonso, tan amigos coma se nada tivese pasado. Non hai como un británico para entender a esta xentiña do trasmundo.

(Continúa)