Ulisíada XXVI

Por Far O' McKwoo

De como Ulises e Iro botan un pulso para diversión dos caloteiros e para que o retornado lles gañe confianza.

A Ulises, aínda despois de mesturarse coa xente do bar sen ser recoñecido, preocúpalle que nalgún intre se decaten da súa identidade, que algún xesto, palabra ou sinal o delate, como o delatou diante de Telémaco, á fin, tamén el vai identificando a cada un dos veciños con quen se cruza. Sen embargo, tamén advirte axiña que a imaxe do inesperado segue pesando nos presentes e a vestimenta condiciona a opinión, como condicionaba a aquelas damas de hirsuta mirada que soportou na festa de Alcínoo. E agora, mentres el, ante cada rostro, trata de asocialo tirando das imaxes do pasado, os demais, tendo del só a aparencia presente, vestido co raído chuvasqueiro prestado por Eumeo, limítanse a tomalo por un sen teito; e el gusta de manter e fomentar esa crenza de que é un perdido moinante, acondicionando a imaxe cunha actitude, con xestos e vocabulario o máis acorde posible co pensamento xeral. Mais para afianzar esa opinión aínda necesita un golpe de sorte que disipe todas as dúbidas que poidan quedar, el que, ata agora e polo que sabemos, non pode presumir de tela tido. Así que ha de buscala; e debe buscala precisamente entre aqueles que máis lle interesa que o crean e acepten, aínda a risco de que nun bar é doado atopar algunha mala sorpresa. É o risco que debe correr. E é o risco que debe afrontar.

E foi que a primeira oportunidade para afianzarse no que pretende aparentar tívoa cando ó entrar na taberna onde fixera unha primeira aproximación a noite anterior, desde unha das mesas alguén o chamou polo alcume que el mesmo se puxera, “Home do mundo”, invitándoo a tomar unha copa, e se ben a primeira intención de Ulises foi rexeitar a invitación, a vista do pretendente da nai do seu fillo entre eles fíxolle aceptar, aínda tendo a certeza de que aquela convidada só pretendía atraer ó bufón dun grupo calaceiro que se esforzaba por preguntarlle polas súas andanzas, coa única intención de encontrar motivos de mofa que el esaxeraba con historias que abalasen os oídos da audiencia, ata que algún dos presentes tentando poñelo a proba o invitou con medias palabras a que escollese entre catar unha herba que afumaba os sentidos ou unha fariña que facía cóxegas no nariz.

-Prefiro a fariña. Se tes xiringa.

-¿E para esnifar?.

Ulises estende a man sobre a mesa, pero alguén lle mete no peto do chuvasqueiro algo.

-Aí tes o premio.

O pretendido moinante deixa que o tomen por un ionqui, sorbe o licor da copa facendo espaventos e dicindo incongruencias, fai ademáns de querer sorber alí, sobre a mesa, aquel po milagroso, polo que empeza por sacar un billete arrugado de cinco euros para enrolalo co fin de facer un canudo, pero alguén o detén “Aquí non”, e coa cabeza faille sinais cara atrás. Entón érguese e vai ó retrete coa bolsiña regalada, para volver, tras fregar os ollos ata poñelos vermellos e agochar a bolsa detrás da cisterna, no mesmo intre en que entra pola porta Iro, un coñecido infeliz, que ten por manía presumir de boxeador, desde que durante o Servizo Militar estivera nun equipo de boxeo a cambio da exención de imaxinarias.

Iro fica dous pasos dentro do local mirando para Ulises, que senta con Antínoo e amigos, gabando a enerxía que acaba de esnifar, cando o ex-boxeador, posto fronte a el, o sinala co dedo como se o estivese acusando:

-Eu a ti coñézote, non sei de que pero coñézote.

Expresión que aviva as risas dun auditorio cego ás verdades que se están rebelando, un auditorio máis preocupado pola bulla e chacota, por esa diversión gratuíta que focaliza a aparencia e escurece a realidade, ca por escoitar as verdades. E esa insistencia dun e negación do outro, amparado nun vocabulario de camelo caloteiro, aprovéitana os calaceiros para xerar unha nova brincadeira desafiándoos a botar un pulso para dirimir quen di a verdade, se realmente se coñecen ou non, e por moito que Ulises trata de rexeitar o enfrontamento, acabará véndose obrigado a aceptar o desafío, porque o premio para o gañador, segundo acaban propoñendo, vai ser a invitación á cea que o grupo ten pensado celebrar este próximo venres, cadrando co primeiro día das festas patronais. E entón, acercándose ó oído dun dos máis trouleiros pregúntalle tocándose o nariz:

-¿E se gano, que máis me dades?.

Cegos ás verdades, tampouco ve ninguén, cando Ulises desabrocha o raído chuvasqueiro e deixa á vista un xersei novo e o limpo colo da camisa, ou a facilidade con que dobrega o pulso do seu contrincante, unha facilidade impropia dun adicto ós estupefacientes. E aínda, a pesar da clara vitoria e de amosar que a mendicidade só é aparencia, seguen as bromas e as invitacións, que el rexeita, a ceder o desquite, porque Iro insiste en que o coñece, e que o coñece daquí, da Ítaca en que viven, obrigándoo a escapulirse para protexer a súa verdadeira identidade e a boa sorte que esta xornada lle vén dando.

-Voume que teño un asunto. Pero mañá non falto á vosa invitación.

(Próximo capítulo: De como Ulises foi recoñecido por Euríclea).