O san Xián ou Xulián que se celebra o 7 de xaneiro viviu no
século III, pero na iconografía galega aparece vestido coma un noivo da
época da ilustración. E digo noivo porque este mozo casou cunha rapaza moi
linda, chamada Basilisa, quen a pesar do nome tamén chegou a ser santa, pois
como a parella fixo votos de castidade e publicou ós catro ventos a súa
intención de non consumar o matrimonio nin criar fillos para o imperio, sóubose
que eran cristiáns, e como daquela estes estaban mal vistos, e ata niso de non
querer xacer como matrimonio atopaban os xuíces da época un xeito novo de
rebelión para non fornecer de sangue nova ó pobo e ós súbditos de Roma, daquela xulgáronos por contrarios e subversivos, torturáronos por non renunciar
a ser o que eran e condenáronos a morte.
A este san Xián e a santa María
dirixíanse os fieis galegos cunhas estrofas que nunca adiviñei a conto de que,
San Xulián era meu curmán,
Santa María era miña tía.
Dábanlle o caldo e non o quería,
dábanlle o leite e que ben o sorbía.
E aí o tendes, coa casaca vermella,
porque foi mártir, coa pombiña que simboliza a fidelidade e a pureza, e co
gorro na man, de cabeza descuberta porque era un home humilde e servicial.
Ningún comentario:
Publicar un comentario