Pepe
de Rocaforte
Nestes días pasados, por
recomendación dun amigo, lin “Intemperie”, opera
prima de Jesús Carrasco, autor extremeño afincado en Sevilla, e léndoa
veume á memoria outra novela, esta de Dino Buzzati, “O deserto dos tártaros”,
que hai moitos anos me produciu unha fonda impresión.
En realidade estas dúas novelas non
teñen practicamente case nada que ver unha coa outra. Relaciónoas só polo papel
protagonista xogado en ámbalas dúas pola paisaxe. Mais se na novela de Buzzati
esa paisaxe ven representar unha especie de materialización da espera
angustiosa diante do descoñecido, en “Intemperie” non hai espera nin temor a
nada descoñecido, senón fuxida dun horror xa experimentado.
De calquera xeito, tanto nunha obra
como na outra, a paisaxe paréceme fundamental para marcar o ton da narración.
Esas chairas inacabables, unha envolta na néboa que oculta o misterio, e a
outra baixo un sol inclemente que todo o aplana, xogan un papel de máxima
importancia no desenvolvemento da acción. E aquí reside, para min, o mellor
valor da novela de Jesús Carrasco, de quen falo coma aquel que acaba de
descubrir o Mediterráneo, cando parece ser que a súa obra xa foi, ou está a
ser, traducida a trece idiomas. Ou en trece países, agora mesmo non estou moi
seguro.
Así e todo, por se a algún dos
seguidores deste blog lle sucedese como a min, que ata hai poucos días estaba in
albis sobre o asunto, déixolle aquí o meu consello: paréceme que paga a
pena a lectura de “Intemperie”, primeira novela de Jesús Carrasco. Se é lector,
anímese.
Ningún comentario:
Publicar un comentario