martes, 14 de xaneiro de 2014

Santo Amaro e o paraíso



            Non faltan nesta época do ano os santos ermitáns, aqueles que buscan a paz na soidade e nos seus propios pensamentos, á fin este é un tempo de non andar a beber o vento. Pero aínda que sexan santos máis preocupados por quedar ben coas súas divindades, non deixar de servir como intermediarios para ben dos devotos.
            Contra o reumatismo e a dor de ósos invócase no quince de xaneiro a santo Amaro aquel que buscando o paraíso renunciou ó seu cargo de abade de mosteiro e embarcou con rumbo a Terra Santa, máis cando o barco en que ía atracou nunha praia para facer víveres, el retirouse a rezar, e tan a gusto estaba e tan fermoso era o lugar encontrado, que se esqueceu de volver; e o que para el só eran uns minutiños para o resto dos mortais foron trescentos anos que pasaron. E agardando por el crearon unha cidade, tiveron fillos, netos e netos deses netos. Tan velliño era e sen embargo volveu como se fora, só coa barba medrada.

            ¡Como non van festexalo en Lañas (Arteixo), co apelativo de santo dos vellos!. Méritos non lle faltan ó bo homiño. 

Ningún comentario:

Publicar un comentario