TELÉFONOS MÓBILES

Por Pepe de Rocaforte

            Falaba na última colaboración da novidade dunha colección de teléfonos móbiles nun pequeno museo das Arribes del Duero. Ten o asunto o seu aquel dada a me­drante importancia destes aparatos nas nosas vidas.

            Desde o prehistórico zapatófono do “Superaxente 86", unha delicia na inefable televisión única dos anos 70, pasando polos mancontros de pirulos e villeus, sen esquecer os mobilazos de cinto que decoraban a estilo pistoleiro as cadeiras de horteras e pailáns a fins de século, ata os iPhones, iPads, e iPods utilizados hoxe por canta xente quere estar ó día, hai unha longa historia, similar se non en anos, si en evolución, á que vai do pleistoceno ós nosos días.

            Neste mes de paga extra (para os aínda non saqueados por Rajoy, Montoro e os seus xefes das multinacionais financeiras), en preparación para posibles tempos peores decidín facer uso atípico da extra asistindo a varios espectáculos dos que saquei algunhas conclusións.

            Fun ver en primeiro lugar o Ballet Nacional de Rusia, no Palacio da Ópera, en “O lago dos cisnes”. Alí, fóra dos carteis disuasorios ós que ninguén fai caso, non oín ningunha outra prohibición do uso de móbiles. Desde a miña ubicación privilexiada nos altos da sala observei unha marea de pantalliñas luminosas ata o pé mesmo do escenario e pregunteime por que carainas pagara a súa localidade aquela xente se durante a representación se dedicaba a chafullar no móbil, pero alguén máis sabido comentoume que posible­mente estivesen gravando o espectáculo. Xa me entraron dúbidas cando no intermedio todo o mundo continuaba hipnotizado fren­te á súa pantalla, pero tal vez fose para observar os resultados da grabación, vai ti saber.

            A segunda experiencia vivina no Teatro Colón. Alí actuaba o Chicago Mass Choir cun espectáculo de música góspel. Antes do inicio da actuación os asistentes fomos informados da absoluta prohibición de utilizar cámaras fotográficas, gravadoras e teléfonos móbiles. A miña posición, no patio de butacas, non era tan privilexiada coma no Palacio da Ópera e só podía dominar unha pequena extensión diante de min, na cal, a pesar dos seus límites, localicei dous ou tres móbiles en pleno funcionamento.

            Terceira experiencia: Coliseo dA Coruña, actuación do Circo do Sol. De novo en posición privilexiada, polos altos, observo a marea de espectadores estendida en abano ós meus pés. Antes do inicio do espectáculo advírtesenos por megafonía a absoluta prohibición de teléfonos móbiles, entre outras cousas polo perigo que flashes e pantalliñas iluminadas poden representar, como elemento de distracción, para a integridade física dos artistas.

            Este suposto debe influír para que ó iniciarse a actuación se apaguen as pantalliñas Pero a miña sorpresa prodúcese cando no intermedio unha marea delas florece ó instante diante miña. Aquí a cousa víase clara: todo o mundo estaba con “mo­no”, nun verdadeiro síndrome de abstinencia colectivo, coa necesidade imperiosa de manipular inmediatamente o seu aparatiño.

            E eso xa debe dar un pouco máis que pensar, paréceme a min.