Ritual para despedir abril

            Acaba o mes de abril, este mes que na Roma clásica empezaba  celebrando a apertura da natureza co abrollo das flores e remataba coa invocación  a Flora, a deusa de todo o que florece, nuns festexos que se alongaban desde o vinteoito de abril ó tres de maio, unhas datas propicias para suplicar pola  protección dos primeiros gromos, e como Murguía nos conta que se facía na bisbarra de Noia, onde os paisanos, subindo a un outeiro prendían unha fogueira arredor da que danzaban cantando en favor dos primeiros brotes do cereal:

   ¡Lume, lume! Vén ó pan,

Deus che dea moito gran;

cada gran coma un bugallo,

cada pé coma un carballo.

   

         Tamén neste día de final do mes de abril, volve a cobrar protagonismo a auga bendita do Domingo de Resurrección e o loureiro do Domingo de Ramos, cando entre lusco e fusco se sae a bendicir as leiras e as propiedades coa fórmula: Bendícete leira, sapos e meigas para as silveiras, fórmula que recollemos en Muxía, ou a que oímos na Barbanza: Bendición de Deus Padre, de Deus Fillo e de Deus Espírito Santo, que entre lo bueno y salga lo malo, aplicada tanto ás persoas como aos bens materiais, un ritual que non será efectivo se o levan a cabo despois da posta do sol.

            Será que despois de que o sol se pon tamén as flores perden vigor.