Sábado e Domingo de Gloria.

  

          Nestes días, cargados con tanto simbolismo arredor da rexeneración da vida, da esperanza, de romper co pasado, a Igrexa entendeu que era o punto de inflexión no que separar o Vello do Novo tanto na visión relixiosa como na simbólica. A morte e resurrección de Cristo evócanos un cambio que comeza co acendido, na tarde do Sábado Santo, dunha fogueira no adro, da que cada veciño recolle un tizón para unir ó lume da súa lareira, despois de limpar esta de todo rescoallo de cinza.

            E ás doce da noite é o momento da celebración da resurrección de Cristo, rodeada de toda clase de simbolismo, desde o mesmo nome que se lle dá de Misa do Galo, ou misa na que comeza unha nova era, pois se o galo anuncia un novo día tamén esta misa anuncia unha nova andaina. Resucita Cristo e as campás repenican con alegría, e dise que neste intre, cando o son das campás proclaman a nova, tamén é cando os nenos poden comezar a andar. E bendícese a auga que será usada en próximos rituais para bendicir as propiedades, ou reservada por se hai algún finado na casa, xunto co loureiro ou oliveira bendito o Domingo de Ramos.
É ó día de agasallar ós afillados coa rosca ou pastel de Pascua, co pan de ovos ou, xa modernamente, cos ovos de chocolate, estreitando así os lazos de familiaridade pero tamén de continuidade da unidade familiar máis alá do que són os proxenitores.