Por Pura Tejelo
Mary Shelley. Frankestein.
 |
| Lola Fernández |
A estrela solar arrubiouse
caedeira
e queimou a montaña de papel charol
esnaquizándose no vidro
minguante da lúa.
e a Madrasta soñou ser a máis fermosa
no seu espello cincento
a facerse o amor,
Noite
tras
Noite!.
caedeira
e queimou a montaña de papel charol
esnaquizándose no vidro
minguante da lúa.
e a Madrasta soñou ser a máis fermosa
no seu espello cincento
a facerse o amor,
Noite
tras
Noite!.
A estrela solar de este debuxo é fantástica e ben pode queimar unha montaña, pero a beleza da madrastra segue a ser grande, porque ser a segunda non disminue a sua beleza.
ResponderEliminarÉ un cometario" muito profundo" para este poema que foi escrito hai moitos anos, publicado na "·Festa da palabra silenciada" no 2001. Dentro das moitas posibles interpretacións, pretendíase dar a volta aos conto infantis e buscar a posible explicación de que moitos seres son malos, ou fan cousas equivocadas, porque sofren, son desgraciados. Moi acertada esa explicación, e agradecida polo comentario. Coincido que a ilustración espectcular.
Eliminar