A chave.

   

         A chave abre e pecha. A chave abre os camiños do ben e pecha os do mal. A chave é o símbolo de Hécate a deusa que transita pola noite e polos camiños dos mortos; e éo de Xano, a divindade das entradas e protectora dos partos, pero tamén é o símbolo que porta Portuno, o deus que protexe os portos marítimos. A mesma forma da chave deriva da cruz ansada dos exipcios, que era o símbolo portado polo faraón para abrir as portas da inmortalidade; e así, san Pedro tamén porta as chaves do ceo, unha de prata e outra de ouro porque son o símbolo do día e da noite.

            Nos xogos populares temos o de “a chave do muíño” que nos conta don Eladio Rodríguez, e en que o ben e o mal se mesturan e pelexan entre si ata que se encontra a chave que os libera e protexe. Tamén na literatura popular cobra certo significado fálico que se manifesta con pícaras relacións entre o home e a muller, como naquel conto en que no baile está a parella tan  arrimada que ela, notando certo vulto contra a perna pregúntalle se leva no peto do pantalón a chave e el respóndelle que leva a pechadura, pronunciada co e pechado.

            E aquí, neste petador ou aldraba, tamén está a chave como símbolo protector e facilitador do transito, coroándose cunha cruz que enlaza, como tantas veces vemos, a simboloxía profana e cristiá nun só elemento.

            Unha chave na entrada da casa é símbolo de protección, e unha chave pónselle encima da barriga a algúns difuntos para facilitarlle o tránsito polos camiños do Alén, do mesmo xeito que a chave de certas igrexas ou capelas sobre a barriga da parturenta facilita o parto, como tamén o facilita a chave da casa posta debaixo da almofada, mentres que outras chaves dalgún templo, tal o santo Alberte de Guitiriz, previamente quentadas no lume e tocando logo a fronte dos doentes, curan de males como a rabia. (Ou curaban).