Por Pepe de
Rocaforte
Coñecino hai moitos anos, a fins dos
sesenta do século pasado. Faláranme del en Cee. Logo lería no “Ideal Gallego”
un traballo de Arce Temes sobre a súa figura e finalmente coñeceríao
persoalmente non lembro con exactitude en que ano a mediados dos setenta.
Estableceuse entre nós unha certa amizade e pasei a visitalo con regularidade,
levando comigo a moitos amigos con desexos de o coñecer.
E agora a idea con que empecei esta
nota vai quedar para outra ocasión, porque para buscar algo sobre Man na rede
vin un texto do 28/12/2012 onde se di (traduzo): “As cinzas de Manfred
Gnädinger … repousan desde hoxe … onde sempre quixo, na caseta museo que
esculpiu na rocha xunto ó mar nesta localidade da Costa da Morte”, ó parecer un
dos desexos que Man deixou escritos no seu testamento: que as súas cinzas se
enterrasen xunto á súa vivenda.
Se non me equivoco, o testamento
redactouse en 1972. Man era home, supoño que coma case todos, que en
determinados temas non mantiña sempre a mesma opinión. Máis ou menos sobre 1975
faloume sobre a posibilidade de padecer unha enfermidade mortal. “En tal caso”,
díxome, “botaríame ó mar e nadaría ata non ter máis forzas. Alí onde chegase
deixaríame morrer”.
Uns anos máis tarde, despois dunha
tempada bastante mala, acordeille as súas palabras de tempo atrás e desta volta
díxome que o seu desexo definitivo era o de ser enterrado ó pé duns penedos, do
outro lado da entrada ó porto, xusto ó pé duns grandes círculos brancos
pintados por el. O lugar resulta de fácil localización porque desde dentro da
súa caseta, sentados sobre a liteira ó lado da entrada, os círculos eran
visibles en liña recta con nós e os vidros de cores da porta.
Posteriormente, nuns días en que se
lle meterá na cabeza que todo Camelle estaba contra el pola súa oposición á
construcción do dique (Man estimaba que sería máis barato, a natureza non se
vería tan agredida e os barcos estarían máis protexidos, se dragaban o porto
e aumentaban o calado ata o mesmo fondo
da entrada do mar. Co diñeiro así aforrado poderíase dotar ás embarcacións da
localidade con sistemas de radar e axuda á navegación cos que ter maior
seguridade cando saísen a faenar).
Nesa ocasión Man confesoume estar
completamente desalentado. “Se un organismo oficial se fixese cargo da
conservación do meu museo”, díxome, “eu marcharía na busca dalgunha illa
semi-deserta perdida no Pacífico. Aquí xa hai demasiada xente arredor de min e
empezo a sentirme mal”.
Entón, tal como mo dixo, presentín
que xa nunca máis marcharía. O que non tiña claro é onde sería enterrado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario