Por Pepe de Rocaforte
A lectura dunha novela, “Ruído de fondo”, de Don Delillo,
animoume o outro día a falar de illas. Sobre este tema, que me seduce desde
neno, xa fixen neste blog un comentario hai uns meses, pero desta volta decidíronme
a retomalo uns parágrafos da novela do autor norteamericano, dos que finalmente
non cheguei a falar entón.
“Dime unha soa cousa que sexas capaz de fabricar”, dicía
un dos protagonistas da historia. “¿Poderías acaso facer unha simple cerilla coa
cal prender lume ó rascala contra unha pedra? Considerámonos tan importantes e
tan modernos coas nosas alunizaxes e os nosos corazóns artificiais, pero ¿que
ocorre se un é posto noutro tempo e se encontra cara a cara cos antigos gregos?
(…) [Os homes primitivos] tiñan lume. Fretaban pedernais e producían chispas.
¿Saberías distinguir o pedernal se o vises? Se un home da Idade de Pedra che
preguntase que é un nucleótido, ¿saberíasllo explicar? (…) Se despertases mañán
na Idade Media e se desatase unha epidemia, ¿que poderías facer para detela
sabendo o que sabes de medicina e enfermidades?”
Inmediatamente veume á cabeza Robinsón Crusoe, aquela
lectura delicia da miña adolescencia. E tamén “A illa misteriosa”, aínda que
por ter chegado ás novelas de Jules Verne nunha época non moi axeitada, nunca
me sentín especialmente atraído por elas.
Hai
moitas historias de náufragos en illas desertas e delas sempre me marabillou a
cantidade de cousas que aqueles homes habelenciosos, abandonados no medio dunha
natureza hostil, eran capaces de facer, todas elas imposibles para min se me
vise no seu caso.
A lectura
dese texto de Delillo fíxome volver a certas teimas adolescentes e, como
consecuencia, irlle botar unha ollada ó exemplar de “Robinsón Crusoe” que gardo
nunha fermosa edición de “Muntaner y Simón”, de 1914, con ilustracións de P.
Kauffmann, ó lado do cal conservo, tamén na mesma colección, “Pablo y
Virginia”, publicado en 1902 con ilustracións de Maurice Leloir, aínda que a
illa de Paulo e Virxinia non estaba deserta e, hoxe en día, é un dos grandes
destinos para turistas en vacacións, co nome de Illa Mauricio.
Botándolle
unha ollada a estes libros cambio de tema para afirmar que a día de hoxe as
edicións en libro electrónico están moi lonxe de acadar a fermosura e a
perfección daquelas novelas ilustradas que tanto axudaron a formar lectores en
tempos pasados. E para non ser inxusto debo citar tamén editoriais, illas no
océano, que actualmente continúan a publicar verdadeiras xoias, como é o caso
aquí entre nós de “Kalandraka”. Con editores así, aínda son optimista e penso
que ó libro en papel pódelle quedar moita vida por diante. Amén.
Ningún comentario:
Publicar un comentario