Esa especie de ogros, galopíns, devoradores de todo o que
atopan e teñen a man forman parte do noso imaxinario desde tempos antigos. No Románico
xa o Mestre Mateo os representou no lado do inferno, no Pórtico da Gloria,
condenados a ter e non disfrutar daquilo que eles máis querían na vida, pero
tamén a literatura oral nos fornece de historias sobre estas figuras que, máis
ca grotescas son temibles, como aquela historia de dúas peregrinas que desde a Barbanza ían camiño de Teixido. Unha historia de múltiples lecturas.
Asemade, nesta igrexa de Portomarín hai un alarbio, feo e
fero devorando un ser de aparencia máis pura, como advertencia de que nos
camiños da vida, non son os lobos o peor senón os malvados seres que con aparencia
humana devoran a humanidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario