É este un deses aparellos que permanecen a pesar do
tempo, que anque algúns estudosos xa o
sitúan na época castrexa segue en uso e ata non hai moito era común no traballo
dos campos a pesar dos tractores e dos modernos sistemas de remover a terra. O
arado de pao segue sendo unha ferramenta en uso, que, na voz do Manuel María
“Anque a terra ten que abrir, procura non a ferir”.
Este que hoxe traemos é do tipo dunha soa rabiza, propio
da provincia de Lugo, e máis concretamente de Friol, e traémolo para indicar
cales son as partes que o forman, contando desde atrás, tal a citada rabiza ou rabela, que é a parte que o labrego colle para guialo no rego, a rella, polo xeral de ferro cubrindo o rostro, dente ou cabazo que é a
parte que se crava no chan, e se pode
regular en altura coa teiroa (esa táboa vertical que se ve na foto), segundo
a necesidade que haxa de cravar a rella para facer máis ou menos profundo o
rego. E ós lados do rostro tirando para atrás van as orelleiras ou abeacas,
unha especie de aletas que apartan a terra que se levanta contra os lados, e finalmente, aínda que na foto que amosamos non está, vén o temón ou lanza, que vén sendo o pao longo ó que se xungan as vacas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario