Nestes días de escasa
luz, cando as horas de sol adormecen e nin forza ten o astro rei para quecer os
corpos, mentres se agarda a chegada do solsticio, o almanaque pon no principio
do mes a santo Eloi, a quen uns poñen por ferreiro, unha profesión moi
aconsellable para o inverno, e outros por ourive, quen, ademais de traballar o
ouro e a prata con exquisita delicadeza, predicaba e aconsellaba que non se
afixesen os devotos á escravitude dos ricos metais. Sen embargo, para maior
gloria da Igrexa, el non dubidaba en recoller, gardar e custodiar, xa en bruto
xa convertidos en pezas de arte que ornasen os templos todo o ouro, prata e
pedras preciosas que atopaba, e que así pasaban a engalanar a divindade. De
feito, en cofres e estoxos de metais preciosos, este santo gardaba as reliquias
dalgúns santos, as cales recendían como flores de primavera.
E dado que o ouro e a
prata son os símbolos do sol e da lúa, os astros que presiden o día e a noite,
ter aquelas reliquias era como ter todo
o universo na súa casa.
Entre os milagres que
se lle outorgan, está o daquel cabalo que había de ser ferrado por el, pero
como era un pouco incómodo ou o animal algo nervioso, quitoulle a pata, ferrou
a xeito, e volveu a poñerlla. Por iso, ademais de patrón dos ourives e dos
ferreiros tamén o é dos ferradores
Ningún comentario:
Publicar un comentario