San Xoán da Cruz,
tamén chamado “o doutor místico” ademais do poeta do século XVI que nos deixou
fermosos poemas de inspiración relixiosa, tamén é quen xunto con santa Tereixa de Xesús,
reformou a orde do Carmelo.
Naceu en Fontiveros, na
provincia de Ávila, e a pesar de ser orfo e ter pasado penurias económicas na
familia, ós nove anos entra a traballar no coidado de enfermos ata os vinte e
un, cando toma o hábito carmelita, e despois de estudiar humanidades cos
xesuítas marcha a Salamanca para estudiar catro anos de filosofía.
Nesta ocasión non
imos ir, nesta visita ó santoral polo camiño da simboloxía, como acostumamos,
senón por recordar a un bo escritor.
Se alcanzou a santidade,
entendemos que foi por razóns propias da súa condición de eclesiástico, e sobre
todo porque a Biblia e as obras de
santo Agostiño eran os seus dous libros de cabeceira, e nos que se basea para elaborar toda a súa produción literaria, da que son de resaltar os poemas Noche oscura, Cántico espiritual e Llama de amor viva; os chamados poemas
menores: Entréme donde no
supe, Glosa al Vivo sin vivir en mí, Tras de un amoroso lance, Un pastorcico
solo está penado, Que bien sé yo la fuente e En el principio moraba . Así como as obras en prosa: Subida al monte Carmelo, Noche oscura del
alma, Cántico espiritual e Llama de
amor viva.
Morreu en Úbeda, o 14
de decembro do 1591, pero o seu corpo foi trasladado a Segovia, onde repousa.
Sirva esta reseña
para animar ós seguidores desta páxina a repasar algún dos seus poemas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario