Por
Pepe de Rocaforte
Lin nestes días pasados un par de
novelas que me levaron a matinar un pouco sobre un tema que supoño xa moi
trillado, pero no cal non me parara demasiado a pensar. A pregunta que me fixen
foi: ¿Qué é máis importante, o asunto a tratar, o argumento, ou a maneira en
que se desenvolve e se traballa ese argumento? E tamén: o estilo
A segunda das novelas de que falo
(despois fareino da outra) é “Absalón, Absalón!”, de William Faulkner. Se non a
entendín mal, a historia vai dun home dunha familia de brancos pobres do Alto
Mississipi, que emigran ó sur, a terra das plantacións de algodón, das grandes
mansións señoriais e da segregación dos negros. Alí este home, aínda neno, vai
experimentar o racismo, pero no seu caso dirixido ás clases brancas indixentes,
non aceptadas polos negros nin polas grandes familias da clase alta (e mesmo da
clase media).
Decidido a subir posicións na escala
social ese neno, xa mozo, vaise a Haití onde, dun modo en certa medida accidental,
que non lle fai ó caso, casa coa filla dun facendeiro francés e despois de ter un
fillo con ela, descubre que corre sangue negro polas súas veas. Xa rico,
repúdiaa, abandónaa (eso si, deixándolle medios de fortuna suficientes para
vivir a un bo nivel) e regresa ó Mississipi, onde lle compra a un xefe indio
unha enorme extensión de terras para alí construír unha mansión espectacular,
con planos feitos por un arquitecto francés traído a propósito para este
traballo.
Se ben continúa sen ser admitido
entre a clase alta, consegue casar cunha muller de clase media con quen terá
dous fillos, unha rapaza e un rapaz. Despois dunha serie de peripecias nas que
non vou parar, a súa primeira muller, residente agora en Nova Orleans, consegue
que o seu fillo estableza relacións cos outros fillos do seu marido e trate de casar
con quen é súa irmá. Aquí, se a alguén lle interesa, pódese remitir á historia
bíblica de Tamar, Amnón e Absalón, fillos do rei David.
E non continúo porque para a miña
reflexión xa abonda. ¿Non é esto un típico culebrón de mala morte? Desde logo
conta con todos os ingredientes. Pero… ¡alto!, quen trata o tema é William
Faulkner e daquela a narración elévase ata cotas que me deixaron abraiado,
morto de envexa diante da arte deste mestre indiscutible da narrativa.
E agora éntrame o pudor para falar
do outro libro, gañador dun premio literario. Non facilitarei o título nin o autor e só para dar
unha idea do percal entresacarei algunhas breves mostras do estilo do novelista,
de quen, nas orellas do libro, se di formado nunha desas “escolas de
escritores” que hai xa uns anos empezaron a florecer en España.
Alá van as mostras: “…avanzan hacia
la ventana, saltan, reciben una bocanada de noche contra el gesto…”, “…las
herraduras de los caballos [ya están] empezando a masticar el suelo…”, “…con la
ira masturbándole los labios…”. E última, para non cansar: “…unas feroces
ansias de venganza le masturbaban la retina…”
¿Qué tal vos quedou o corpo? ¿E que
é o importante nun texto literario? Déixoo á vosa elección.
Ningún comentario:
Publicar un comentario