O KORRUNTXO DO OKUPA

O que son os paxaros, as aves en xeral. Témolas idealisadas, como a tanto ser da naturesa: a capasidade delas voar fasinando ao ser humano; e as formas e cores dalghunhas, particularmente as tropicais; e máis os seus cantos diversos, alghúns tan marabillosos como para embarghar  durante tres séculos a aquel monxe medieval …

Sem embargho, esas plumas que cobren ou vesten as aves teñen porriba da de ornato a funsión de abrighar … ighualmente copiadas ambas funsións polos homes e máismente polas mulleres a se arrouparen con peles de animáis… a base de despelexaren as bestas suas donas... porque todo, e tanto máis, copiamos de sempre dos animais irrasionais. É para non acabar: o radar dos morseghos, as ás dos avións e o seu propio feitío aerodinámico, o ultrasón dos arroases, o velcro de sertos vermes, mesmo os soldados a reptaren… e cantos elementos ainda?

Ora, ollade para os paxaros resén nados, acabados de saír do cascarón, concretamente os canarios que eu teño visto décadas atrás: cousa máis fea, abofé, nus de toda nudés, deixando en evidensia as suas desgharbadas formas de seres indefensos, fráxeis, mesmo desaghradábeis de ver. Évos como as árbores resén podadas, exibindo os muñóns das suas ponlas taladas, os tocóns que ninghén diría logho tornan a renaser, a aghromar con cada primavera, como nos ten lembrado máis dun poeta. Aves e prantas, unhas por si, outras pola acsión humana, vivendo nese vaivén de plumas e follas, como as cobras mudando a pel ou os ghusanos convertidos en borboletas, ou outros bechos cambiando a pelaxe aos poucos…

Logho falan do servilismo canino, para sertas peroas vituperábel, ao punto de louvaren, como contraste, a independensia ou o ser moi seu dos felinos. Paresen non caer en que cada quen é cada quen. Se ben aquela mansedume ou sumisión a toda proba pode repelernos, é porque pasamos o tempo todo comparando comportamentos incomparábeis, ollando con perspectiva humana o que non é humano, anque case o semelle.

O can, ese mellor amigho do disir popular –que por veses se torna aghresivo ou perighoso- se alghún atractivo ten é xustamente esa calificada como fidelidade ao seu dono… que el debe considerar como seu pai e xefe, con ese sentido patriarcal tan animal e cada volta advertido como menos digno do home, poisque é orixe do machismo milenario que hoxendía non ten ou non debería ter cabida na sosiedade, tan diferente daquela que xustificou o predominio do home forsudo no seu papel de defensor da familia e ofensor dos que a atacaban, dos inimighos do clan.

Moito polas ponlas ou ramas, ramallos ou ramóns me fun, ao ferver dos miolos e o correr da conseghinte pluma, pluma de escribir pola que voltamos ao comenso avícola destas reflexións baratas, no dia das eleisóns españolas que quen sabe que sorpresas nos teñen deparado, esperemos que non desaghradábeis como os canarios espeluxados.