A fonte, o pan e os papeis de solicitude

Xa temos todo o que hai que ter para acadar a gracia do santo. Xa viñemos, vivos ou mortos co noso corpo ou co prestado envoltorio dun réptil, xa deixamos constancia do noso paso polo camiño de Teixido depositando algunha pedra nalgún dos seus amilladoiros, xa demos esmola ós pobres, escoitamos misa, comulgamos, deixamos o noso exvoto, mercamos o ramo da boa fortuna, proclamamos a nosa fe, pero, como son tantos os pedidos que o devocionado santo recibe cada día, e nunca se sabe se estamos na lista dos favorecidos ou se o noso pedido se vai perder nalgunha gabeta sen chegar ó seu destinatario, e entón, antes de insistir, para ver que posibilidades ten o noso, baixamos ata a fonte do santo, onde despois de beber dalgún dos seus canos (a pesar de que ten a advertencia de que non é potable esta santa auga), preguntámoslle se o pedido que nos trouxo ten vías de solución e vai ser atendido, e para atopar a resposta deixamos caer un anaco de pan do pío da fonte, e se este se afunde é síntoma de que a divindade non ten propósito de cumprilo, pero se non, se flota, o pedido será cumprido. Máis aínda, sexa cal sexa o prognóstico, non estará de máis acercarse ó cantil e alí, fronte ó incerto mar, deixar a solicitude por escrito. Algúns déixana envolta en plásticos ou dentro dunha bolsa, para que, se o santo non ten tempo a ler todas, non se extravíe nin bote a perder o papel por mor da brisa mariña mentres agarda a súa quenda.

            

Os papeis e bolsas de plástico enchen o espazo que fica preto do cantil, penduradas das ramas das árbores e dos mesmos valados das fincas.
   Son moitos, sen embargo, os méritos que ó santo lle atribuén de palabra e con cantares