Santo André de Teixido

  

          Tíñalle que ter moito cariño o santo á súa sardiñiña para que despois de deixar a súa barca medio afundida fronte ós cantís de Teixido, onde aínda se lle ve a proa emerxendo das augas, puidese chegar a terra e subir toda esa costaneira sen devolvela ó mar. Ou moita era a fame ou moito de agradecer a doazón, se é verdade o que nos di a cantiga:

            O Divino santo André

            Ten a sardiña no cinto

            Que lla deu un mariñeiro

            Que andaba no mar perdido.

            E será ou non será, porque os pescos xa todos sabemos que son moi mentireiros, e se no mar, cando alguén se lle acerca e lle pregunta que tal sempre se queixan de que non pescan nada, en terra sempre barballan de coller peixe para dar e tomar, e á fin, santo André tamén era pesco e algo saberá de botar redes como sabe de facer favores.

            Ó santo acoden as mociñas casadeiras:

            Ó santo André de Teixido

téñeno de venerar

as rapaciñas solteiras,

se logo queren casar.

            Ou:

            Teño que ir ó santo Andrés

que se venera en Teixido,

e levarlle unha limosna

se consigo un Andresiño.

            Tamén van a el os matrimonios infecundos, que tras a pertinente oración, han de

procurar a fecundidade nalgún lugar próximo ó santuario. Para que a saúde volva ó enfermo, procúrase o contacto coa roupa do santo. Os ofrecidos que estiveron cun pé na Outra Vida, ofrecen o cadaleito que non chegaron a usar, e para os que buscan a cura tamén se lles pon o santo, unha imaxe máis pequena que o sancristán pon sobre os ombros e a cabeza do ofrecido mentres recita a oración:

            O santo que che deu a enfermedá

que che dea a sanidá,

polo poder que Deus ten,

e santo Andresiño tamén.

            Déixanse exvotos de cera, fotos dos penitentes, obxectos que identifican ó devoto ou á causa do pedido; e a xente sae dalí unhas veces contenta e outras non tanto, uns agradecidos e outros... Neste mundo hai de todo e tamén os hai  envexosos como aquel que marchou botándollas arrevesadas:

            Adeus, Sandrés, adeus,

            coa túa sardiña de prata

            que pescas ti máis desde terra,

           ca eu coa miña tarrafa.