Teixido queda lonxe

            Santo André era ciumento segundo intuímos polas lendas, pois cando Xesús lle indicou onde había repousar, el reclamou que, sendo tan fiel como os demais a Pedro deulle a capital do mundo e a Santiago a meta de todos os peregrinos, por iso o daquela promesa do mesmísimo Fillo de Deus, de que a el virá de morto quen non veña de vivo, ou se lle facemos caso ó pareado:

Quen de vivo non veña un vez

ha de vir de morto tres.

            E lonxe ben lonxe é o seu santuario, porque ata o étimo da palabra, talvez teixo por agreste e escuro, remítenos ó Hades, reino de ultratumba a onde sempre hai que ir queiramos ou non, e por iso se non se vai de vivo haberá que ir de morto, reencarnados nalgún réptil, como ían os heroes gregos á Acrópole en forma tamén de bechos, se non foran de vivos, para renderlle homenaxe a Atenea.         

             Queda lonxe santo André de Teixido, por iso ten tanto valor visitalo, tal e como o proclama a cantiga:

            Sete días hai que ando

            e seis noites que non durmo

            por ir cara ó santo André

            que está no cabo do mundo.

            E como ir hai que ir e a ninguén lle gusta reencarnarse en becho que arrastre a barriga, os familiares daquel que fixera promesa de visitalo e non puido, van por el, deixando no coche o sitio do finado para que a súa alma o ocupe, chamando por el cando saen da casa, invitándoo a baixar do coche cando se fai algunha parada ou cando se volve ó vehículo, “Mi padre, veña comigo”. E así xa non se ha de reencarnar a alma no corpo dalgún réptil, pero por aqueles finados que non teñen quen os leve, habemos de poñer coidado de non danar os lagartos que atopamos no camiño, quen sabe se non son a alma dalgún veciño.

            E hai que ir por terra, que tampouco vale facer a peregrinaxe de calquera xeito nin con intencións crematísticas, como di aquela muller a modo de desculpa:

Ó santo André de Teixido

fun coa cesta na cabeza,

fun por mar e vin por terra,

o santiño mo agradeza.

            Tan lonxe queda Teixido dos camiños do mundo que ata a Vía láctea ou Camiño de Santiago chámase aquí o camiño de santo André. 
     Pero para o camiño da vida, que é polo que imos ó santuario, habemos de volver coa protección do ramo do santo e os sanandreses