Tan
guapo e bo rapaz era Orfeo, que o mesmo Apolo fixo para el unha cítara co
caparacho dunha tartaruga, e con el, cal repoludo gaiteiro encantaba ás mozas
que o escoitaban. Pero non só a elas, senón tamén ás mesmas feras do monte e
ata ós inclementes meteoros. A súa música amansaba ás bestas, arredaba as
tormentas e traía a paz a todos os lugares onde improvisase algunha melodía,
por iso Xasón, cando buscaba ós mellores tripulantes para ir na procura do
vélaro de ouro, escolleuno tamén a el, quen grazas á súa música, ó pasar por
diante das sereas que cos seus cantos atraen ós mariñeiros á perdición, el
executou o seu arte tan primorosamente, que ata as mesmas sereas calaron para
escoitalo.
Foi
así, con este arte marabilloso que conquistou o corazón de Euridice, e ela tan
namorada del estaba que ó seu lado nin miraba onde pisaba, e por iso pisou mal
e foi mordida por unha serpe e morreu.
O
desconsolado amante choraba todo o día tal perda, lamentaba a súa mala sorte,
rogáballe ó ceo e á terra que o levasen coa súa amada porque o seu xa non era
vida, e os deuses do Olimpo escoitaron o seu lamento e permitíronlle entrar no
reino de Hades para encontrar a Eurídice; e diante dela volveulle a alegría e
volveu a tocar a súa cítara, e tanto lle gustou ós deuses das profundidades que
lle permitiron volver ó mundo dos vivos coa súa esposa. Pero cunha condición:
Non poderá volver a vista para vela mentres non sexa bañada pola luz do sol.
Colleron
o camiño da saída e Orfeo, ardendo en desexos de bicar a Eurídice, mantivo á
vista á fronte aínda que ela laiase pola presencia dalgún maligno ser que lles
saía ó paso, só por importunar e provocar maldades. Orfeo coa cítara na man
camiñaba diante e fixo durmir ó mesmísimo can Cerbeiro e alcanzou a boca da
funesta cova e sentiu o sol sobre a súa faciana, e sentiuse feliz polo grande
favor que os deuses lle facían, e ansioso de bicar á súa amante volveuse.
Maldita sexa. Volveuse pero ela aínda non saíra á luz do día, e entón, cal nube
de fume no nordés, desapareceu para sempre.
A
súa cítara xa só tivo tons fúnebres para o resto dos seus días.
Ningún comentario:
Publicar un comentario