Os marañois do Piornedo

            Non sei por que me tivo que tocar andar estes días de frío pola montaña, onde sempre se agradece unha cunca de caldo cando chamas a unha porta. E se ben certo é iso de “tal terra andar tal pan manxar”, tamén hei dicir que nunca lle puxen mala cara a unha boa tallada, outra cousa é andar pola neve que me sorprendeu. Pero tamén aquí, nestas terras de Cervantes, para iso hai recursos para facilitar a andaina, e amósanme os marañois que tanto me lembran a aquel exemplo que nos poñía o profesor de física cando nos falaba da presión en relación coa superficie e a forza, e acababa razonando por que as mulleres non poden usar zapatos de tacón na praia. Nin na praia nin na neve. En todos os documentais sobre os pobos nórdicos aparecen esas raquetas, que atadas ós zapatos serven para aumentar a superficie de contacto sobre a neve e facilitar así a andaina sen se cravar como se andásemos con zapatos de tacón na praia.

            Os marañois veñen sendo as raquetas para a neve que se usan nas nosas montañas. A eles átase o zapato, os zoques ou as galochas, e así o pé está quente e o paso é máis doado.