O DISCÍPULO DO MAR

                                   Por Pura Tejelo

fotografía de Carlos de Luis

Tes os ollos verdes da mesma cor do encerado
no que tantas xornadas
se perdían as túas pupilas
           entre números, versos e recreos...
(cunchas,cascarolos e velas de navegar...)
Soñador de triángulos imposibles:
a túa mirada, a pizarra e o verde de Soneira.
Tan distante da quimera azul da túa cabeza,
                      tan lonxe das redes de pescar.

Encheran as túas pálpebras de auga
coas vellas historias dos mariñeiros
que traen escamas en dornas prateadas, sereas avistadas
                                                                          na distancia,
aventuras con fondo de coral.

Roxe, meu neno o mar
                      baladas inocentes,
colcha marítima de falso encaixe,
e ti,
coa paixón de namorado

bucearás nas revoltas dunha rota

fotografía de Carlos de Luis

                              damas de seda e armiño
paseando unha borda imaxinaria.
Sinais, luces misteriosas
                   música, mariños de azul,
                                      papagaios, flotadores
que baterán no teu bote , en naufraxio,
até entolecer.


Quen te fixo enrolar
nun vello barco como este
tan vello como o mar,
repleto de especies e almas?
Este Océano
                 principio e fin do mundo.
Aborda ese buque
fantasma inmenso
                          de nome estraño
que agora es ti mesmo,
e sentirás pánico e faraste forte.
               Primeira tatuaxe da vida.
A vella factoría
                       vomitou unha balea
e soubeches que algo máis que cascarolos
                 vivían nas entrañas do monstro.
Evitarás moitos golpes de mar
e beberás o salitre que respiran as algas e os peixes.

A tempo estás de non calzar
as esporas de escuma
                        ou de catar o lombo dos delfíns,
mais, feliz ti!.  Terás
fluorescencias de estrelas
                         na túa almofada de vaivén.

Cando sopre o vento impetuoso

salferido de auga, ceo e horizonte,
sen máis protección que a túa pel
e o son triste no abandono da noite máis pecha,
os teus ollos verdes de mariñeiro novo
lembrarán, quizás,
                  longas tardes de temporal
navegando  polos campos de Soneira
                                 no pupitre abrigado e cálido
a lectura monótona

de calquera inverno
sentado entre Carlos, Ismael e Beatriz.

Tecerás galanos  de amor
rimando  liras con redes
e olerás a terra desde o recordo.

Que ese piélago feroz
que observa como un hóspede
                o teu perfil de cervo,
sexa o teu amigo
                       e te protexa

do seu corazón incesante.