Por
Pepe de Rocaforte
Martine Roux, na súa tese de licenciatura, publicada en
1982 por Ediciós do Castro co fermoso título de “Fala o fistor e faise o día”,
fálanos daqueles contadores de historias arredor da lareira, dun tempo hoxe
desaparecido como tantas cousas desapareceron no pasado século XX, no
transcurso do cal se produciron máis cambios que ó longo dos dezanove séculos
anteriores.
Hoxe dáme a impresión de xa non existir ningún auténtico
fistor, ese recitador ou contador de historias, transmisor popular dunha
cultura de séculos. Pero de vez en cando, se non a carón do lume, si nunha
conversa ocasional, aínda podemos encontrar alguén que nos sorprenda coa súa
habelencia á hora de referir unha historia interesante e ben artellada.
Entre eles animaríame a incluír un colombiano que coñecín
hai tres ou catro anos. Chamábase (e seguirase chamando) Martín, home de entre
trinta e corenta anos que traballaba como guía de turismo. Martín había dez
anos que emigrara ós Estados Unidos, botara primeiro un ano en Chicago, logo
dous anos noutra cidade que non lembro, e finalmente levaba sete en Nova York. Estaba
empregado nunha axencia en Manhattan, non moi lonxe de Times Square, pero,
naturalmente, non vivía próximo ó seu lugar de traballo.
Manhattan resulta prohibitivo como lugar de residencia
para un traballador medio e Martín vivía en Staten Island, a súa xornada
laboral era de arredor de catorce horas diarias e cumpríalle levantarse entre
catro e cinco da mañá para irse deitar entre once ou doce da noite. No traxecto
entre a súa casa e o embarcadoiro do ferry
aproveitaba para durmir un pouqueniño no bus. Logo o tempo de traslado do ferry ata Battery Park tamén lle viña
ben para botar outra sonequiña. Despois unha durmidiña máis no metro ata
Lexington Avenue, aproveitando ó máximo os minutos da viaxe.
Pola noite de volta ó fogar outro soniño no metro, un
máis no ferry, e o pre-derradeiro no
bus ata a casa, onde podería coller a cama.
En fin, Martín estimaba que se se tomaba polo lado bo,
era un xeito especial de durmir a sesta, dividida en anaquiños. “Y si contamos
que llego a casa sobre la medianoche para acostarme unas cuatro o cinco horas
antes de tener que regresar al trabajo al día siguiente, se darán cuenta
ustedes de cómo por fin pude comprender en qué consiste el famoso sueño americano”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario