Paréseme a mín que vos hai por aí dous
tipos de insensibilidade: un, leve, que eu dei en chamar aí atrás mariconería;
outro, ghrave, antisosial, que expresa un non importarse dos demáis, ambos cos seus
graos. E que quede claro que eu non me boto de fora…
Cando digho mariconería ou mariconaxe,
non estou falando desa sensibilidade aghuda duns homes, nin do amaneramento de
alghúns outros… e menos de orientasión sexual ninghunha; pola contra, estoume
referindo a serto travestismo condutual, pode que máis pululante no medio
urbano: trataríase entón dunha actitude frívola, dun xeito de ser e estar entre
o cursi e o afectado, o pedante e o trivial, entre o chabacano e o
exibisionista, o nesio e o vacuo ou valeiro, con moito de caricaturesco de si
mesmo, a resaltar o lado máis parvo do ser humano que somos. Vexamos uns poucos
exemplos…
No campo do leve, que é este que tentei
definir, situaría os bolsos
xighantescos das mulleres (onde vai máis material inútil que útil, este último
difísil de atopar), semellante ás maletas finchadas (por esa nesesidade
de se cambiaren a toda hora);
xighantismo que, por disir algho, entorpese atopar o moedeiro, causando demoras, co que xa entramos no ghrupo da
insensibilidade sosial (cara aos que están na cola).
Leve é vivir pendente do selular ou móbil (mesmo en lughares onde non está
permitido), pior cando, pondo en risco a propia integhridade, se utilisa pola
rua (o que tamén acontese cos auriculares, a minorar o ouvido); leve son os desfiles de moda (de ambos sexos) e ese
camiñar que adoptan as desfilantes; menos leve, acho, son os concursos de misses
(e místers),
como leve é o ghlamur das alfombras vermelhas e todo o que rodea
o mundo das estrelas de sine (que nada ten que ver coa arte). Como leve, menos
leve, é a histeria cos cantantes e
outros ídolos. Leve sería o servilismo de mulleres e metrosexuais coa moda de turno: os peiteados ou
despeiteados, os pins, as tatuaxes,
ou aqueles fondillos baixos dos rapases e eses calsonsillos altos.
Leve paresería ese tratamento baboso dos
cans (e dívolo un afeisoado aos
animais), deixando nas aseras o seu sorollame, ou ostentando cans que non
paresen tales (por crusas noxentas, meus coitados!); por descontado que é
mellor isto que o ghravísimo do desleixo
cara ao animal cando é obxecto de ansestrais costumes torturadores.
Ghrave mesmo é cando o individuo bota no chan público o que desbota; ou
os siclistas (e os motosiclistas!) “de asera”, e automovilistas que deixan o coche
atravesado nela, ou levan a todo volume os altavoses,
ou, case ghrave, aberto o cano de escape
de motos e coches (a deitaren ruido e fumes sinistros)… ou o fumador que impón o seu visio ou
droghodependensia aos que o arrodean…
Todo, particularmente a crueldade cos
animais, lévanos á sesghada criasión do neno varón (que pode ser cruel cos
mesmos conxéneres da sua curta idade); como a frivolidade, pola sua banda,
tamén é fomentada na nena desde ben pequena…
Ora, non será todo o anterior ou parte
do antedito a visión trasnoitada dun que vai para vello e non se déu adaptado
ao mundo actual? Quen sabe!
Ningún comentario:
Publicar un comentario