Viaxe cara o solpor

7ª xornada pola tarde, camiño de lires, con sede e desexo de chegar

      

          E como segundo as previsións están preto o pobo de Touriñán, descoidan a previsión de auga. Mais en todo o camiño sorpréndeos a falta dunha taberna, xa non un bar nin unha tenda, seón unha taberna, un daqueles bazares de viño bendicido de antano, onde na mesma pesa se pesaba a fariña, a carne e o peixe, onde o estante do pan e das larpeiras compartía habitáculo con zapatos e cadernos escolares. Aquelas si que eran tendas, e a caixa rexistradora a cabeza do tendeiro, verdadeiros expertos en cálculo mental. Por non haber non hai nin unha fonte ou local onde satisfacer tan elemental necesidade de camiñantes sedentos por comer carne de cazapo chamuscado, destes peregrinos do solpor, que non atopan a ningún ser vivo nesta senda esgotadora, quen sabe se por mor de que o deus do coello decidiu castigalos por ter asasinado a un dos seus fieis, e daquela, se expoñemos esta posibilidade a pregunta é, que fai o deus dos humanos que non xustifica a necesidade alimentaria dos seus peregrinos. Claro que, como un é ateo e o outro por aí vai, o deus dos humanos nin se molesta en chegar a un acordo de consenso co deus dos coellos.

          E mentres as divindades discuten, o sol e a sede, en terreo desprovisto de regatos, de fontes, de casas, ensume ós peregrinos na dúbida de se serían mellor atendidos de deixar de lado o ateísmo para volverse teístas ó menos durante os tempos de necesidade, e lamentar que aínda quedan moitos quilómetros ata a meta de Nemiña e Lires cando un vello pastor, como saído dunha nube celestial, lles ofrece toda a auga que necesiten da súa billa. Sen vaso nin botella ou outro tipo de recipiente. Bebida a morro, que as pintas que teñen os peregrinos máis dá que son moinantes infectos ca persoas con sentimentos, que repletos de auga irán a bicar o chan de Touriñán, recibir a brisa mariña en todo o morro para limpar as marcas do cansanzo, e para seguir axiña, case sen descanso cara Nemiña, onde poderán descansar cunha cervexa diante, que boa falta lles fai, nun bar de praia antes de continuar cara Lires, bordeando a pequena ría que fai o río Castro, que se a sorte lles permitise chegar ata aquí con marea baixa, poderían atravesar coas perneiras arremangadas, pero dado que a marea está alta, han de meterse terra adentro, por paraxes boscosas, sempre a carón do río que a piscifactoría desviou para asegurar o seu solar comercial.

          En entrando ó pobo, ás primeiras casas e casais que rodean o pobo, xa coa noite encima, desfalecidos, que o coello era coelliño e non chegou a nada e a enerxía gastada nesta dura rota consumiu todo o comido e máis que tivesen manxado, e polo que, antes de montar a tenda, deciden tomar unha cea a base de tortilla e bocata de calamares (idea do Dulceiro, que para iso é dulceiro, e aceptado polo Meco, que non quere volver ós morros nin a provocar a desconfianza), No primeiro bar que atoparon no pobo.

          Cean, por fín, descansadamente, e abandonan o bar-taberna-restaurante co lusco fusco, para procurar un lugar onde montar a tenda. E atopan un solariño herbáceo na saída do pobo, por debaixo da igrexa parroquial. A verdade é que a pouca luz a penas lles deixou ver o sitio da acampada, preto dunha ponte.

          Gardan todo e aínda teñen ánimo para dar un paseo pola beira do río en dirección á desembocadura. Falando e mirando como a marea que baixa arrastra as augas da ría contra o mar a unha sorprendente velocidade. Camiñan por arredores onde os sorprendeu a visión de varios vagalumes. Xa había anos que non os vían, xa hai tempo que os pesticidas acabaron con estes animaliños nocturnos que traen anacos de ceo ás silveiras dos arredores dos nosos pobos e aldeas, pero aquí, polo visto, xa remitiu a praga infecta e estanse recuperando. E volven á tenda, cansos, para durmir e roncar a pracer. Máis non estaba do ceo que fose unha noite tranquila.

          Aínda o primeiro sono non os invadira, cando un son estraño atravesa as teas da tenda e púxoos en alerta, semellaba un rezo, unha pregaria de palabras profundas, como saídas do fondo da terra, case inintelixibles, algo así como “Acórdate de min señor”. Duraron aqueles lamentos dúas horas ben dadas, e eles sen se atrever a saír para ver quen se lamentaba de tal xeito. Á fin, con eles non era a cousa. E ó cabo daquelas dúas horas, aproximadamente, un lóstrego sen trono cruzou o teito da tenda a todo volveu ó silencio da noite, só interrompido pola chamada dalgún pequeno animal nocturno que pululaba preto do campamento.
          E mañá faremos a última etapa.