Viaxe cara o solpor

6ª xornada pola tarde, camiño cara Muxía

          Están cansos. Non saben se o café da mañá, o mastín ou a visión dos botes varados e descompostos lles quitou o ánimo e sumiu en certa tristeza. O Dulceiro, facéndolle honor ó nome, quixera agora mesmo atopar unha pastelería, e o Meco, máis acorde coa súa orixe de bereber renegado quixera unha pa de porco asada a lume lento nun forno de leña, e aínda que non é hora de falar de comidas, o Meco lembra aqueles tempos da nenez, en que ía a Compostela coa súa avoa e despois de facer o percorrido que alí os levara, que sempre eran tres: visitar ó médico, mercar roupa e darlle tres croques ó santo dos croques para que lles transmitira a listura, ían xantar a unha fonda, porque daquela non se comía de restaurante, senón de fonda, servidos pola señora María, que era camareira, cociñeira e dona do establecemento, que os saudaba como se fosen da familia e lles preguntaba a que viñeran a Compostela, e cantos anos tiña o cativo, e outras cousas antes de servirlles a recomendación da casa: carne asada, caldeirada de pescada ou guiso de chopo e sempre con flan de sobremesa.

-¡Cantos anos temos visiño!. ¡Cantos anos temos!.

Non saben por que, pero chegando a Muxía, senten tamén a necesidade dunhas sabas.

Serían eses contos cheos de señardade, sería ese sol marcando o camiño do solpor, ou será que o mesmo corpo ás veces, pide goce, e daquela deciden durmir nun albergue, visitar as ruínas do que foi e segue sendo grande santuario mariano de Galicia, lugar onde a Virxe e o Apóstolo se encontran, cando ela vén a visitalo e animalo, para dicirlle que os galegos somos así, moi apegados ás nosas cousas e moi desconfiados das novidades, pero tamén somos xente de ben que axiña recoñece o que nos convén, e por iso, adiantoulle ela ó Patrón, “han de rezarche algún día, pero seguirán despedindo ós finados con ramos de loureiro, lavarán as chagas do corpo en fontes milagreiras e chiscaranlle un ollo ó demo, por se cambian as tornas. E veu ela a tal encontro nunha barca de pedra, que algún incrédulo, asegura que era realmente de transporte de pedra, a pesar de ver alí, a carón do santuario os restos esparexidos, a vela, o temón e a mesma barca de pulida pedra de gran, alí, onde as forzas telúricas de antano as racharon a pesar de ser a barca, iate, dorna ou gamela de Nosa Señora, seguramente unha noite de temporal do que a Virxe se salvou de milagre, porque só hai que ver como quedou a súa embarcación. E percorren os peregrinos do solpor o santuario en reparación tras o incendio que sorprendeu ós muxiáns na noite de Nadal do ano trece, e percorren os restos da pedra de Abalar, hoxe desprazada do seu milenario apousento, e rota para non volver a prognosticar os anos de ben e de mal, a bailadora laxe inútil como anciá saudosa de tempos de troula e noites de foliada, aquí onde aínda, por veces, baila o sol.

          Un santuario ó que se une unha nova figura pétrea, “A Ferida”, dúas moles de pedra que encaixan sen tocarse, para lembrar a grande catástrofe do Prestige, catrocentas toneladas de pedra gran de once metros de alto, do escultor burgalés Alberto Bañuelos-Fournier, para lembrar a peor catástrofe que sufriu esta costa, tan afeita a perder naves e vidas. Ese mar de quen López Abente, o poeta muxían deixou dito:
¡O mar!

 ¡O meu mar!

 ¡O mar que eu vexo,
nestes días de inverno,
gris, abalante,
inquedo, forte e rexo,
a cólera a roubar do fondo averno
e a bater na orelas, escumante
de rabia e de furore, nun épico loitar! .

          Mais agora é verán e o mar semella un pano de seda mexido pola brisa. 

   

 É pracenteiro disfrutar da vila muxián, pero tamén hai que pensar no avituallamento, polo que mercan nun supermercado unha pizza, e cando senten as miradas dos nativos e decátanse de que o contento deles non é o que os demais ven, que unha cousa é como se senten e outra como os senten. Que eles están felices de chegar a este punto do camiño, pero as pintas, roupas, caras sen afeitar e outros elementos que non imos citar por respecto ós sentimentos do lector, deixaban en quen os vía unha imaxe nada agradable.

           E volven ó albergue, para cear unha pizza quentada no microondas, que á fin e ó cabo seguen sendo persoas deste tempo de grandes avances tecnolóxicos, aínda que eles viaxan co imprescindible, con menos cousas aínda ca aquel home das neves, Ötzi, que finou nun glaciar dos Alpes hai máis de cinco mil anos. E cean na azotea, mirando como se deita o sol, rodeados de turistas xacobeos, portadores de raros e inintelixibles acentos, agasallados tamén, por palabras de agradecemento dos caseiros, quen lles comunican que unha moza que vén andando desde A Coruña, ten reservada cama para o día seguinte, unha moza que tamén vén camiñando pola beira do mar, e entón lembran a aquela que un día os adiantou na arteixá praia do Reloxeiro, e lembran algunha sombra, algunha voz algún aceno que lles indicou que non estaban sós no camiño, a pesar da soidade con que se rodearon en longas etapas por montesíos e escarpados carreiros. E lembran, agora si, aquel raio de luz que amansou ó can no camposanto de Ponte do Porto, e saben que Diana existe, e que non é ela ningún ser maligno, senón unha deusa da natureza, dos bosques, das terras bravas e das bestas do monte, ela quen arredou a aquel cabalo e a aquela víbora e ó barulleiro can desta mañá. E o Dulceiro, sempre co mel na boca ou coa boca agardando polo mel, propón ficar en Muxía un día enteiro para verlle a cara a aquela sombra de dourada cabeleira que tan grata impresión lles deixou.

          Pero deixémonos de fantasías que somos habitantes da era tecnolóxica.

Agora están rodeados de forasteiros que non falan máis ca tímidas palabras de saúdo, que se recollen ás liteiras antes ca eles, que prefiren ficar vendo como realmente hoxe tamén baila o sol, e danza de dereita a esquerda, de arriba abaixo, encolle o corpo e exténdeo, tal e como prognosticara naquela ocasión o servicio de intelixencia dos castrexos infiltrado nas filas do invasor romano: Se chegando ó cabo do mundo vedes bailar o sol, grandes desgracias ocorrerán nas vosas casas, e daquela todos, ante esta visión milagrosa  que agora, máis de vinte séculos despois, volven contemplar con ollos actuais, desertaron e deixaron ó pobre de Décimo Xunio Bruto abandonado cun puñado de fieis que decidiron retornar tamén a Roma e pospoñer a conquista destas terras para outra ocasión, que tardaría aínda cen anos, ata os tempos de Xulio César, o descendente de Venus, segundo nos conta Virxilio.

¿E se a moza fose Venus e non Diana?. ¿Por que sempre queremos os encantos de Venus? No que á beleza se refire a deusa cazadora non lle nega pares, e ademais ten o atractivo do salvaxe, do imprevisible. Venus, entenden os camiñantes, é a beleza de tocador mentres que Diana é a beleza do ximnasio E nesta viaxe, están convencidos de que foi Diana, a das rexas pernas, a da mirada certeira quen os vén acompañando polo agreste camiño, xa en forma de sombra, de veo ou de persoa.

Xa é hora de ir para a cama.

Xa non están afeitos a durmir sobre brando, en espumoso sergón, e entón dan voltas tentando de coller a postura e o sono, e cando este vén o Dulceiro ronca, e ronca o Meco, e o Meco dálle co pao no pé ó Dulceiro para que deixe de roncar e o Dulceiro tíralle cun calcetín á cara do Meco cando é este quen ronca, e senten ganas de erguerse á media noite, que beberon cervexa e hai que alixeirar a presión que esta causa na vexiga, e fan ruído, e espertan ós demais ocupantes das liteiras, e volven a roncar... Quizabes deberían pedir perdón se molestaron a alguén, pero... os outros falan alemán, holandés e outras cousas raras que eles non entenden. Deberían pedir perdón pero... Deixémolo así.

 ¿Quen non tivo unha mala noite?.
Mañá iremos ata onde os pés nos leven.