Viaxe cara o solpor

3ª xornada empeza en Punta Nariga envoltos nunha néboa espesa e segue con incertas aventuras que poñen a proba o talante dos peregrinos.

Aínda non sabemos como pero a terceira xornada amenceulles cunha néboa espesa en Punta Nariga, onde o faro deseñado por Portela non se pode ver a pesar de estar a dez metros de distancia, o faro que ten base con forma de rosa dos ventos e sempre está custodiado por un atlante que mira ó ocaso, como miran os camiñantes, a dereita e esquerda, decididos a encontrar o camiño que os leve preto do mar cara o seu destino. Era esta unha néboa húmida aparecida coma quen esperta dun soño sen ter noticia do que había antes de espertar, unha néboa na que é necesario botar man do compás para saber cara onde dirixirse. Atrás quedou Malpica e santo Adrián mirando ás Sisargas. Semella que están metidos nun mundo sen fronteiras pero limitado ó espazo que ocupan os seus pés. Un espazo-tempo da máis pura filosofía einsteiniana, en que o espazo medra co tempo, onde o límite deste indeciso universo está onde están eles, e un paso cara adiante pode ser abrir novas dimensións ou arrostrar ó abismo. Quen lle dera a Hawking saber que hai no extremo do universo. Os viaxeiros non saben se arriscar cara sur ou oeste, os dous puntos que lembran de ter visto algunha vez nun atlas escolar, porque agora mesmo nin a claridade do sol se intúe a través desta húmida nube que os abrangue. Unha néboa espesa e pingona entre toxeiras que empapan os pantalóns e fai calar a humidade ó corpo, mais os camiñantes non se deteñen, seguen buscando algún carreiro de pescos ou mesmo dos raposos, mais os poucos vieiros que atopan déixanos a carón de cantís intransitables, ata que de súpeto, deciden aventurar por cadanseu sendeiro, deixando que se oían as propias voces por se alguén ve algo pero tamén para saber que o outro está aí, preto dun, aínda que non se vexan. Saben os camiñantes que o ben e o mal están no camiño, que o peregrino ha de distinguir onde poñer o pé e onde non, cara onde ir e cara onde non, a separar o gustoso do necesario, o pracer do obxectivo, as sombras das figuras. E lembran aquel conto dos vellos, dun mozo que vén por unha corredoira durante a noite e de súpeto púxoselle diante de si un cabalo que erguido nas patas traseiras relinchou axitando as dianteiras a unha cuarta da súa cara, pero o mozo, valente e destemido faloulle e calmouno “Xo cabalo, xo”, e seguiu o seu camiño cando sentada nun muro coroado de anacos de cristais viu unha fermosa moza vestida como veu ó mundo, e mirándoa saudouna sen portar por ela, “Estás ben, aí estás moi ben”, e seguiu o seu camiño, cando de súpeto, no intre en que el menos o esperaba, unha galiña tola metéuselle entre os pés, e asustouse un pouco, “Anda daí becho”, e entón a galiña, arredándose faloulle con voz humana, “Así que eu asusteiche non”. E si, asustado correu para a casa e contou o conto, e o avó que xa estaba na cama aseguroulle que todo aquilo non era máis ca obra do diaño, que fai figuras co vento para asustar a quen anda nas rúas despois da media noite.

-¿E por que os faunos monteiros fastidian con este conto?.

E agora que non hai vento, o Meco, esbagulla os ollos cando a mesma néboa semella cobrar formas que logo se amosan como penedos, e alí onde lles parecía ver unha persoa sentada, ó aproximarse só é unha rocha ou un tronco retorcido. Mais entre as figuras que os confunden, como invitándoos a seguila, unha desas formas semella a gasa dun vestido mecido por unha airexa, libre de corpo que lles lembra aquela loura que viron pasar o primeiro día, e logo rezando na capela de Loroxo. Vai aí, diante deles e eles cara esa nube de gasa deixándose guiar, e sorpréndense ó descubrir, marcadas no chan, unhas pegadas diminutas, de pés, de cor verde, unhas pegadas que lles dan a pista do camiño dos faros, e entón decídense a seguir ese roteiro por carreiros de altos e húmidos toxos aínda envoltos na espesa néboa, sempre a pos desa sombra que camiña diante deles como estandarte que os guía, animándoos a apurar o paso, por ver de alcanzala, mais se eles corren ela corre, e se eles se deteñen ela detense, así unha e outra vez, hora tras hora ata que o sol sube no horizonte, a néboa se disipa, e a sombra tamén desaparece e só deixa da súa fantasmagórica presencia as roupas húmidas dos camiñantes, e o murmurio das ondas ó fondo do cantil.

          Ábrese co mediodía o horizonte e fronte a eles a obra argallada pola man do home amosa portos naturais, en que as escadas para baixar polo cantil están escavadas na mesma pedra. Semellan lugares inaccesibles, pero esta é a proba de que o home, aínda nos máis recónditos e abruptos lugares, sempre encontra algún camiño para satisfacer as súas necesidades, e seguen por roteiros onde malamente poden camiñar de un en un, pola beira do pedregal, onde os toxos e os fieitos cobren os seus corpos ata non deixar ver máis cá cabeza. E camiñan tentando o chan, porque nesta parte da rota, un tropezo, con todo o peso da mochila encima, faríaos caer ó insondable precipicio.

          Xa levan horas camiñando. Na mochila só portan algún resto de comida que lles sobrou, o Dulceiro, sempre previsor, recolle baias e herbas que garda.

          O sol agora cae con forza, por iso, nalgún intre do camiño, deste arriscado camiño, o Meco, que camiña detrás ve que por un intre os pés arrastrados do Dulceiro, dubidando, e semella que se balancea, pero seguen por esta fina liña de terra que os arreda do abismo. O espectáculo visual é inenarrable, con ondas bravas ruxindo ó fondo, salseiros que saltan e non alcanzan ós camiñantes, aves que por veces ameazan porque este é lugar privado onde elas aniñan e ninguén as molesta, e de súpeto, como se o mundo cobrase unha nova identidade, os camiñantes senten o relinchar dun cabalo e miran ó entorno sen velo. Seguen camiñando e aí volve outra vez o cabalo a relinchar. ¿Como pode haber un cabalo nestes agrestes lugares onde o abismo é fronteira entre a vida e a morte?. ¿Son estes os cabalos de Bóreas, fillos das eguas fecundadas polo vento monteiro?. Semella que as aves foxen deste berro de presencia e dominio e os viaxeiros, pegados á costa, van avanzando en ringleira, paso a paso, con tento, coñecedores do perigo que se abre ós seus pés. Só é necesario que unha rama atravesada ou unha pedra mal asentada senta a pegada dun deles para que a mochila bascule e o punto de gravidade se despraza facendo imposible o dominio do corpo sobre a insondable sima. E aló está o cabalo. Ó principio só a cabeza, no cume da montaña, logo todo o corpo, abríndose á presencia maxestosa, señoreando o espazo, rinchando con bravío para que todos saiban que este é o seu territorio, e de súpeto galopando polo monte para facer notar a súa presencia, para advertir ós invasores de que están entrando no seu dominio. Corre por un carreiro que só a el lle pertence, e vén cara os camiñantes, ameazante, e eles fican parados, non teñen onde meterse nin saben para onde ir. O garañón de longas crinas detense, salta, míraos, érguese sobre as patas traseiras e segue correndo, por ese carreiro que os dous compañeiros saben que nalgún punto de máis adiante se une ó que eles seguen. Fronte ós viaxeiros unha cruz anuncia a memoria dalgunha desgracia mariña, e cara ela van e sentan, agardando que o animal se calme, que tamén eles necesitan descansar e meditar un anaco, neste intre de primeiro repouso. Pero o cabalo segue aí. E agora vén a dúbida: Monte arriba está a besta e seguindo o cantil está o incerto e perigoso camiño. Mágoa que un anxo gardián e protector non os visite, os colla da man e os leve por lugar seguro. Non existen as bondades sobrenaturais, senón as naturais realidades.

Sigamos.

Afrontan este roteiro cando descobren a razón daquel rinchar ameazante: o garañón está a carón de dúas eguas cos seus poldros. As eguas que lle deron vida e continuidade ó seu ser, non son as eguas fecundadas polo Bóreas, aquelas bestas da Ática que poñían os seus cuartos traseiros cara o vento para que este as fecundase sen presencia de macho. Estas bestas si sentiron o pracer do macho. O garañón é un pai protector que coida dos seus e agarda ata que os camiñantes se apartan da súa familia para volver, orgulloso, brincando, saltando de ledicia ó outeiro desde o que vixía, convencido de terlle gañado unha batalla ós descoñecidos que apareceron de súpeto nos seus dominios. E os camiñantes seguen pois a carón deste cantil endexamais pisado polo pé humano, cando un novo balanceo do Dulceiro os enche de preocupación, e chegan a un lugar onde o carreiro, se iso foi algunha vez, queda pechado por pedras cara diante e toxos cara arriba. Hai que volver. Volver ó territorio do cabalo. Ou seguir polo arriscado precipicio.

           Os camiñantes, por primeira vez en toda a viaxe toman decisións distintas. Aquí non vale a democracia nin o consenso cando o medo e o perigo se fai dono da situación. Agora prevalece a intuición de cada un. Posiblemente un se engane e o outro non, posiblemente os dous acerten. Posiblemente algo vai suceder pero non sabemos adiantar o futuro por moito que o pretendamos. Non hai tempo para oráculos nin cartas que botar. Por sorte, si podemos adiantar que ningún dos dous se enganou, porque sabemos que aí están para contalo, aínda que a experiencia non foi doada. Son decisións rápidas que ambos respectan: o Meco prefire trepar monte arriba entre o toxo, ata o cume, e o Dulceiro seguir un pouco máis adiante por se aparece un carreiro.

          A escalada do Meco obrígao a arrastrarse pola pina aba da montaña, reptando, suxeitándose ós troncos do arbusto para manter o peso das costas o máis próximo ó chan, iso que o os físicos chaman o punto de equilibrio, e o Dulceiro segue ata que o camiño non lle permite seguir adiante, ata que o terreo é acubillo de aves que revoan a súa cabeza ameazándoo, temerosas de que malogre os niños que elas coidan, as aves que só poden chegar a el polo aire, e daquela tamén el repta cara ó cume. Na soidade da montaña séntense os nomes de cada un chamando o compañeiro para sentir que aínda están aí, que a vida continúa. O Meco pensou que estaba preto da cima pero só era unha falsa imaxe que agocha un enorme pedrugallo, e segue reptando, cubrindo os brazos de espiñas, sentindo o Dulceiro, nun lugar inconcreto, onde ha de reptar como besta inmunda, e nota de súpeto a presencia dunha serpe que vén cara el cunha lingua de sangue, uns ollo de vidro verde, unha víbora de Seoane que pasa en dirección á súa orella,  e o Dulceiro sente o frío do ofidio ata nas axilas, e invoca ó santo Adrián: Líbrame deste mal, e pasa a víbora que el deixa pasar sen pestanexar, para non molestala e obrigala a unha defensa que sería negativa para a súa persoa, e séntea meterse por encima do pescozo, sente unhas cóxegas frías que o estremecen, mais contrólase, e mira polo rabo do ollo como a becha se vai perdendo aló, pola toxeira adiante. E entón, non se sabe de onde, unha nova enerxía empúxao a subir o monte. Nota, pero non mira para atrás, unha man que o empuxa polas nádegas.

O Meco tamén segue reptando, e cando encontra bosta de besta, sente o alivio da meta próxima, e berra chamando ó compañeiro que lle responde. Seguen e por fin o Meco encontra un cume desde o que se contempla o infinito en horizontal e en vertical, berra chamando ó compañeiro e este responde a poucos metros aínda que non se ve. Só unha leve gasa de fume ascende desde onde a voz está, e pérdese no ceo inalcanzable.

Tarda uns minutos en aparecer a súa figura entre os  toxos que lle chegan ó pescozo, pero salvaron o precipicio.

Agora haberán de atopar o camiño entre a inculta toxeira, cara unha praia que se ve ó fondo, na enseada da Barda.
E daí, tras o descanso do mediodía iremos cara Corme