Viaxe cara o solpor

          A tarde da 1ªxornada. A moza solitaria e a chegada a Caión

          E queremos dicir neste punto, que iso de “Costa da Morte” é un alcume de mal nome que lle puxo unha tipa inglesa que andou por aquí a principios do século vinte e se sorprendía con tantas historias de naufraxios e contos falando de bandidos que con fachas acesas atraían ós barcos á perdición en noites de tormenta, máis a realidade é ben outra, eran luces preventivas indicando onde había terra para atracar.

          E así falando, xa o sol chegou ó máis alto do ceo neste andar maino, por camiños (digamos a verdade) xa coñecidos por próximos ás súas residencias, e é nestas que cruzan Barrañán e chegan á praia do Reloxeiro, onde non hai ningún reloxeiro, pero algún día, segundo contan, aquí viviu un paisano que amañaba reloxos de area que nunca atrasaban nin adiantaban.

Despois dun baño en auga de mar que lles devolveu a frescura e o relaxamento, antes de gorentar os bocadillos de salchichón e chourizo que xa traen feitos da casa, sexa pola andaina ou polo baño, saben como manxar celestial, á ambrosía de que só os deuses do Olimpo se alimentan.

Tamén aproveitan os camiñantes para lavar os calcetíns e as camisetas en auga doce. Descansan, falan sen gañas, un escaravellando na area e o outro mirando ó ceo azul, e meditan no moito que lles queda por andar cando, pola estrada, ven como pasa fugaz coa mochila ó lombo, unha moza de pel branca, de cara agochada baixo un sombreiro de amplas abas, que disimula a esvelta figura que intúen con roupas frouxas. Unha moza que pasa con longos pasos e o Dulceiro non reprime a sorpresa:

          -Coño, ¿Non levará o noso camiño?

          E unha voz descoñecida, saída do fondo da area onde o Meco está escaravellando responde que todos os camiños se cruzan nalgún lugar, nalgún punto, e a sorte é para quen acerte con tales cruces.

          -¿Que dis?.

          -Nada, eu non dixen nada.

          A figura da moza esvaeceuse como néboa de verán e os camiñantes, pouco antes das cinco da tarde, comezan a recoller as súas cousas para continuar cara Caión, ese porto en que todos retornamos ó pasado, unha punta de terra que fura no mar, protexido por unha Nosa Señora dos Milagres que toda a bisbarra festexa arredor do oito de setembro, pois doutro xeito non se entendería que os seus habitantes permanecesen en tan airadas e agrestes terras azoutadas polos ventos do oeste e do norte, fríos estes e chuviosos aqueles, e aquí e onde os viaxeiros sentan a tomar unha cervexa fronte ó porto, mirando como os pescos falan e como algún outro pasa cun par de corbelos de excepcionais tallas, para limpar no anaco de praia que fica a carón do peirao. Non necesitaba vir con eles ata aquí, pero intuímos que a farturenta pesca é digna de ser amosada, e por iso o pesco camiña a paso lento, limpa o peixe e volve con eles, fachendoso, mentres algún veciño o critica polo baixo “para unha vez que pesca algo...”.

          O santuario de Caión queda no alto, mirando ese mar que os paisanos percorren cada día e cada atardecer acolle o sol e fai abrollar o peixe.

Bótase o final da tarde encima e é necesario prepararse para pasar a noite. Percorren a praia e aló ó extremo máis occidental escollen un campiño fronte ó océano, con mesa de pícnic ou merendolas incluída. E tal vez incitado polos corbelos do pesco do peirao, o Dulceiro quere tentar a pescar por meterlle algo fresco ó corpo, e mentres o Meco monta a tenda el baixa a unhas pedras e lanza a liña atada a unha rama de salgueiro, con tan boa sorte que en media hora xa está de volta cun caneu de medio quilo, e como un becho así non se pode comer só, o Meco asalta unha leira próxima de patacas (só catro patacas novas, que tampouco estamos neste mundo para esfolar leiras), que asan a lume lento nunha beira da praia, usando como combustible unhas algas secas; pero tamén para cear contemplando a posta dun sol que amosa intencións bailarinas, algo tímidas, por certo, pois máis ca baile parecen uns pasos de ballet fúnebre, como se lle dese pesar deitarse, deixar o mundo cheo de vida.

 Ponse o sol no horizonte mariño e érguese a lúa por detrás do santuario de Nosa Señora. Que historia tan triste a destes dous astros que a penas se ven xa se separan, e que deu pé para tantas e tantas lendas, contos e mitos sobre o amor non correspondido e o amor imposible. Mais, ¿e se fosen dous inimigos que se odian, e perseguen?, ¿e se fosen coma Hércules e Xerión, un fuxindo e o outro perseguindo?. Pero, como un ten nome masculino e o outro feminino, así, como parella de namorados arredados polo destino o entenderon todas as xeracións desde antigo, que eles son dous amantes condenados á desesperación, como un matrimonio de mariñeiros, que aínda o varón non puxo o pé na soleira, aínda non lle deu o bico de benvida á súa amada e xa está pensando na seguinte singradura. Por iso hoxe o sol non baila, senón que se avergoña da súa condición de amante errante, di o Dulceiro lembrando á fuxidía moza do mediodía.

Pero xa é tarde, xa avanzou a noite nestes divagares, e a eles tamén lles dá pesar ter que recollerse ó acubillo da tenda, cara onde van, paseniño, e de camiño atopan a unha parella de franceses viaxeiros en cómoda furgoneta, que veñen con curiosidade a ver que fan dous tipos mal barbados, maduros de idade e soñadores como adolescentes nunha tenda que os gabachos definen como “très petit”. “Para non pasar frío” responde o Dulceiro con pícaro sorriso nos beizos. 
Mañá será outro día