Viaxe cara o solpor

6ª xornada, por Ponte do Porto, atacados por un monstruoso can, e entre evocadores restos de naves sen singradura.

          Procurando non perder a beira do mar, esa é a intención dos camiñantes que continúan cara Ponte do Porto, o lugar en que o río e o mar se xuntan e onde o Dulceiro fica mirando desde o alto da ponte unha robaliza de xigantescas dimensións (o Meco está convencido de que é un muxe preeiro, pero non está o ánimo para discutir despois do do sombreiro), e este tamén é o lugar onde despois de tomar un café han de comprobar o que xa intuíron o día anterior, que este tipo de beberaxes dálles pulo nas primeiras horas pero tamén produce unha caída de ánimo cando o seu efecto decae.

          E co café, o Dulceiro adoece por un pasteliño, pero faise o duro.

          Foi saíndo de Ponte do Porto, e preto do camposanto, onde foron asediados por un mastín de babeantes fauces, de ameazante aproximación e de abouxadores ladridos, sen que ninguén na redonda aparecese para socorrelos, aquel demoño do averno, aquel Urco a plena luz do día ameazando coa súa presencia extraída do inframundo. Ningunha persoa nos campos e o cemiterio baleiro de vivos, deixou saír unha voz exhalada por algunha compasiva alma dicindo “pobres peregrinos”, máis ninguén de carne e óso que os socorrese, unha besta que intentaron arredar brandindo os seus bastóns, que para o irracional era como brandir un trapo, bandeira ou estandarte que ningún becho destingue máis ca como obxecto a embestir. Porque o bastón do peregrino é un apoio e unha defensa, unha seña de identidade e unha marca da persoa; por iso é de benaventurados, soterrar os finados que morren no camiño co seu bastón, porque ese tamén lles ha de servir, se o caso é que existen, para andar os vieiros da Outra Vida. Mais, canto máis brandían máis fereza amosaba o endiañado, que non respecta armas nin enseña nin protección, e a cada intre está máis cerca dos peregrinos corpos, ata que, de súpeto, ide vos saber de onde, un raio de sol reflexouse na cruz que preside a porta do camposanto, e bateu na cachola da fera, que ó instante calou e, con voz humana, ó tempo que miraba para atrás dixo: “xa vou”, e foise por unha corredoira lateral. Así foi e así sucedeu.

A tal feito, nese intre non lle deron importancia, nese intrealiviados como quedaron do terrorífico can.

Axiñan saberán que o can anunciaba a finados mariños para dentro de moi pouco.

O Meco lembra algunha ocasión en que un paisano o acompañaba a explorar certas paraxes barbancenas e aquel lle aconsellou: “colle un pao, que serva de apoio e de defensa, que no monte hai perigos no chan e no camiño”.

E polo lado sur do cemiterio collen rumbo cara o mar, cara esta bocana da ría que lles descubre novas paraxes, e unha praia onde dormen os esqueletos petrificados de vellas embarcacións con motor central convertido nunha mole de óxido, e os restos do casco en viveiro de caramuxos. Eis os finados anunciados.Tal vez sexan botes que noutrora andaban ó arrastre por estas augas, antigas e vellas embarcacións que aínda conservan, mal borrado, o folio na proa dunha delas, e esa matrícula dun vermello deslucido failles intuír que a súa vida remóntase ós anos trinta do século vinte, talvez, polo que se lle intúe, eran naos de contrabandistas que transportaban a pedra do wolfram, ou poñían no exilio a resgardo de facinorosos, ós perseguidos da Guerra Civil. Talvez, eran só dragas que limpaban o fondo de areas que a marea trae a dentro da ría, ou quen sabe se os restos dunhas barcas peixeiras que un día buscaron aquí acubillo e xa nunca máis saíron. Anónimas barcas porque o nome xa non existe, pero de cuxo misterioso labor fican embelesados por un longo intre. O Dulceiro míraas querendo imaxinarse a vida que estas viviron, quen sabe se patroneadas por un pai cos seus fillos, mariñeiros levando de Camariñas a Ponte do Porto o froito da súa pesca, trocando sardiña por patacas, ou arrastrando polo mar raños que escudriñan o fondo areoso para cargar o berberecho que se vendía por centos, en puñados de cinco pezas, vinte puñados de mans frescas, húmidas e salgadas que a filla máis nova do patrón levaba cada atardecer nun cesto á cabeza polas casas e aldeas da contorna, esas barcas que sen dúbida rotulaban nas amuras o nome das mozas peixeiras. O Dulceiro quixera saber a verdadeira historia destas naves sobre as que hogano enraizaron as algas e onde lapas, arneirón, caramuxos e mexillóns se acubillan nas súas carbonizadas madeiras saudosas de longas aventuras ata que un temporal, a desidia da insatisfeita pesca, o abandono dunha profesión que se transmitiu ó longo dos séculos de pais a fillos, deixou varadas porque a promesa da emigración enchía os ollos de fartura menos perecedoira.

Imaxinación e historia, lenda e realidade. Si, porque o Dulceiro e o Meco están nesa idade en que un pé aínda permanece no arado romano e o outro no internet, nesa idade en que a saudade se confunde coa esperanza, en que pasado e futuro se xuntan, e daquela volven ó camiño, a seguir esta rota en que a mal chamada Costa da Morte lles amosa unha nova flor que se abre en cada recuncho, un novo raio de luz, protectora e doce luz, unha fronteira que atravesar. A vida florecendo en cada recuncho.

          Xantan na praia de Muíños. Descansan. Deixan que os ramalazos de nordés que os acompañan refresquen as súas peles queimadas polo sol. Deixan que a luz do mediodía os acariñe, que as augas do mar os saúden que os soños de novas aventuras os animen. E volven á rota. Pés ó camiño, xa pasadas as cinco da tarde, en dirección a Muxía.