Viaxe cara o solpor

8ª xornada aínda pola mañá, pero a un paso da meta. A chegada.

          Cruzan os peregrinos do solpor o pobo fisterrán e encetan a subida cara o faro facendo unha paradiña na igrexa de santa María das Areas, onde se venera o Santo Cristo, aquel que chegou por mar unha tarde de temporal, coberta a cabeza con pelo humano que medra como medran os días, e barba que un barbeiro ha de amañar como se amaña a do seu parente Ourensán, onde ninguén que se presente diante de tan sagrada face debe marchar sen rezarlle a cantiga:

Santo Cristo de Fisterra

Santo da barba dourada,

Veño de tan lonxe terra,

Santo por te ver a cara.

Seguen por unha estrada sen beirarrúas, a pesar de ser un lugar transitado de peóns. Son tres quilómetros de costa ata chegar ó mesmo Faro, pero unha viaxe como esta non sería completa sen visitar os restos da capela do san Guillerme, o eremita fisterrán que escolleu para o seu acubillo unha pedra arredor da que montou o seu fogar, e onde labrou o propio sarcófago, en que descansaría dos traballos deste mundo, cando o deus protector dos seus días o quixese. E alí, a esa casa convertida logo en capela, acudían os veciños da redonda a pedir pola saúde dos matrimonios, e como a saúde dun matrimonio ha de medirse pola benzón dos fillos, tamén ata alí chegaban os casais infecundos a pedir a benzón do santo, e sobre o seu propio sarcófago, espidos, xuntaban os seus corpos coa esperanza de que o venerado san Guillerme atendese as súas súplicas e intercedese por eles diante do Altísimo. E atendíaas, e xa fose pola insistencia ou por non ver aquel espectáculo de fornicadores no seu templo, os nenos nacían en Fisterre como nace o froito ben regado. Mais contan tamén que foi un arcebispo de Compostela, un insensible tipo con moitas letras e moi pouco entendemento, quen, para que non se fixese tal ritual dentro dun templo cristián, mandou derruír este. Máis aínda así, as parellas necesitadas de descendencia, seguiron acudindo ós restos do edificio, buscaban entre as ruínas o santo sarcófago, e alí, sobre el, facían uso do santo matrimonio baixo o ceo estrelado.

E seguen os peregrinos do solpor cara o faro, camiñan coa ansia da proximidade da meta cando o maxestoso faro, luz de vida e morte os alumea. Son ás dúas e quince minutos da tarde cando as mans de Pepe o Dulceiro e Farruco o Meco se encontran fronte á porta do faro. Falta un cuarto de hora para que sexa o medio día solar, cando os camiñantes poñen a súa man sobre a xamba dereita da porta do faro, e entón outra man, branca, tan branca que ó seu lado a mesma neve semella carbón, ponse entre as deles, e ó darse volta ven á moza esa, a rapaza da sombra que os seguiu a curta distancia todo o camiño, sorrilles e marcha, penas abaixo camiño do infinito. E chámana, e van cara ela, máis só eles a ven, camiñando cara o solpor, e a morea de turistas, curiosos, peregrinos e demais, pensan que tolearon e chámanos a berros, que este mar é perigoso, que suban que non vaian tan abaixo; e abaixo chegan xusto ás catorce horas e trinta e sete minutos, segundo a hora oficial de ¡Madrid, que vén sendo aquí, neste punto no mesmo límite do mar, o medio día solar. O momento no que o sol ocupa o punto máis alto sobre o horizonte.

E suben co sorriso nos beizos porque eles saben algo que os demais non se imaxinan, que de contalo semella fantasía de asolladas mentes, pero foi todo tan real que só os incrédulos negan, porque lles doe recoñecer a verdade da fantasía.

Pero sobre todo, o sorriso dos camiñantes é o de que agochan o orgullo dunha fermosa revelación, tal é a de ter camiñado pola vida, pola costa da vida, desde que deixaron aquel lugar onde a morte dun bandido ergueu un faro que fixo medrar unha cidade ó seu carón, ata esta punta do mundo onde o sepulcro dun santo eremita xera vida triunfante sobre a morte.

E agora sabemos que a viaxe foi con ben porque unha descoñecida divindade da que non sabemos nome nin sinal andaba ó seu carón.