Viaxe cara o solpor

2ª xornada pola mañá. O espertar en Caión, o camiño por Baldaio e Razo e o xantar en Aviño despois de lavarnos nun regato.

         

O espertador no campo é unha sinfonía de aves rodeando a tenda. Unha sinfonía que invita ó Meco a sacar de frauta e tocar unha alborada, o cal, aínda anima máis ós paxaros a cantar, paxaros que revoan arredor do campamento e que ocupan as ramas do entorno como espectadores nun teatro, como espectadores activos que se unen ó frautista cos seus trinos en desigual competencia. Semella unha rivalidade de sons por saudar ó novo día, unha regueifa de coplas e cantigas de ben dicir, aínda mentres os viaxeiros lavan a cara coa xeada das herbas do campo e almorzan a base de froitas e uns anacos de queixo. E continúa a sinfonía paxareira durante o tempo que lles leva levantar a tenda e recoller todo, bendicidos por un tímido raio de sol que os cubre desde detrás dos montes da Laracha.

          A vila dorme. Algún barco perfila a súa silueta no horizonte mariño, e pola beira da praia cruza fugaz unha figura feminina, unha moza loira de pelo aireado pola brisa do amencer camiñando cara o extremo da praia, onde se perde. Séguea un can, grande coma un cabalo. Só sabemos da cor do pelo polos brillos que o sol lle desprende cando a brisa o airea, porque o resto é sombra de gratas curvas cara o escuro cantil. ¡Pero se aí non hai camiño!. ¿Onde se meteu?.

          -Diluíuse na escuridade –di o Meco.

          -A vida nace da terra e a mesma terra é vida –di o Dulceiro que espertou moi poético.

          A campá da igrexa que outrora tamén foi convento toca para chamar á misa e os camiñantes xa coas mochilas ó lombo arrancan cara o próximo destino, cara Malpica de Bergantiños, o bo porto de destros e sinistros pescos, que tanto lle dan a babor como a estribor, a terra onde se acubillou o santo Adrián, o patrón que nunca navegou pero guiou a barca onde a súa esposa Natalia fuxía da furia dos pagáns para que arribase a terra de cristiáns, o santo que santifica este porto de coloreadas casas mariñeiras e todas as terras da redonda.

          E van eles seguindo a liña da costa, salvando cantís e cruzando areos. Rememorando o andado e o vivido e proxectando o por facer e andar, anque non sempre se deteñen no importante, senón tan só no que a memoria trae a este momento da mañá, e acórdalles como pola noite unha curuxa cantou preto da tenda, semellando voz humana que advirte que non vaian tan a rentes do mar. Non fan caso. Xa se sabe que os sons da noite son voces de Diana pastoreando un fato de cadelos baixo o luar, ou as palabras da ramallada de arbustos e árbores saudando as estrelas na noite e reclamando a súa presencia cando as nubes corren dun lado para outro anunciando chuvias. Pero non. O vento de nordés que empezou a manifestarse no lusco-fusco cun leve murmurio de acougantes palabras augura un novo día de sol.

 Sempre desde o alto do cantil e á beira del, cargando co peso desas mochilas onde as roupas e os poucos víveres se mesturan, van con paso firme ata Baldaio (¿ou será Valdaio ou Val do aio?), para cruzar o longo areeiro arestora co mar en devalo. O Dulceiro diante e o Meco detrás. O Dulceiro que cada pouco baixa o lombo, mete a man na area e mete a area no peto do pantalón. ¡Cousas máis raras se teñen visto e “suvenires” máis estraños se atoparon!. Camiñan polo longo areeiro que serve de refuxio a multitude de aves mariscadoras, e entre as que unha gavota chorona laia arredada do resto con lamentos case humanos, tan humanos que os camiñantes cren entender neles unha frase de advertencia: “Non pisedes os bochos”. ¿Ou será a imaxinación que provoca o solleiro?.

Teñen por diante unha longa andaina sobre as dunas para coller logo cara Razo, onde han de mercar pan, lavar os pés e  tomar un respiro antes de seguir para xantar nun campo preto da praia de Aviño, onde despois de dar unhas brazadas disfrutando dun pracenteiro baño de mar, refrescándose do po e da suor da andaina, de purificarse nas ondas que todo o lavan, incluso os malos pensamentos, ó saír do mar, en marea baixa, co chan cuberto de algas e argazos, o Dulceiro acordouse da gavota, e saltou sobre os bochos evitando pisalos, e entón, de debaixo deles foxe unha faneca brava (¿ou sería un escarapote?).

Sorte foi non pisalos; e aliviado do perigo acordoulle a fame.

Aviño ten un río que cae en fermosa e leve fervenza, onde os viaxeiros, fican por un bo cuarto de hora sentindo o  escorregar pola súa pel da auga fluvial que lles limpa a salitre e masaxea o corpo, antes de dar conta das poucas cousas que traen, ou lle quedan na mochila, para banquete de necesitado peregrino, algo de froita, restos de queixo, moito pan do mercado unhas horas antes nunha tenda do camiño, poucas ganas de falar e... de súpeto, o Dulceiro saca do peto do pantalón unha boa présa de moluscos con cuncha que viñera recollendo ó paso por Baldaio (non chegaban a dez), acende un lume e deixa que se abran á calor das chamas.

-Pensaba que recollías area para levar un recordo.

-Area para un recordo. Si,si.

Unha pequena mariscada tras a que, a ambos, lles entra o desexo de deixarse acariñar pola brisa rumorosa que vén acompañada dun Morfeo soñador. Máis a sorpresa, que sempre anda roldando as estancias da vida, vai chegar nesa hora de descanso en que cada un deles fica tombado á bartola, ó acubillo dalgunha sombra que refresque o caloroso día.
E chegou a grande invitación.