Aquí andamos, neste mes en que o
verán se manifesta con todo o seu poderío, cando o calendario cristián nos aproxima
a haxiografía de santos como Lourenzo, Román e Tiburcio, que tanta relación
teñen co lume.
Din que Román, un soldado
encargado de manter a orde mentres se asaba a Lourenzo na grella, vendo a
tranquilidade con que o martirizado aturaba o martirio, pediu o bautismo. De
Tiburcio cóntannos que sento ameazado con brasas incandescentes se non
homenaxeaba ós deuses romanos, el mesmo, sacou as sandalias dos pés e púxose a
camiñar sobre as mesmas brasas.
O lume, sen embargo, aínda que
se converteu en elemento de martirio, de sempre foi considerado como un ben ó
que se lle rendía homenaxe como se dun deus se tratase.
O lume do lar é un elemento
respectado ata o punto que a el non se lle poden botar as varreduras do chan
nin o lixo, para non aldraxalo. Tampouco
se lle poden botar as cáscaras dos ovos, pois con elas foi avivado o lume en
que asaron a san Lourenzo.
Convertido pois en deidade do
fogar, avívase botándolle graxa, na crenza de que así esta divindade alégrase e
rise. Mais con todo, para evitar que se rebele contra o devoto que o mantén
sobre a pedra do lar, para evitar as queimaduras do fogar, está a oración que
se lle di mentres se acende:
A auga mata ó lume e o viño mata
a sede,
E así como estas cousas son
verdade,
Lume: non andes nin arades.
Ningún comentario:
Publicar un comentario