Ons, unha sentinela no Atlántico(II)

 A incerta singradura entre a néboa    

            En Bueu era día de mercado, e entre chafarices de froita, roupas e aparellos varios, accedemos ó peirao onde nos agarda o barco que ha de levarnos á illa.

            A penas desatracamos a voz dun dos mariñeiros de cuberta advirte e alerta: “Está pecho”. Si, o patrón xa viu que por proa o mundo é un manto branco que cega ó observador. Ás veces por algún dos costados vemos unha barquiña pesqueira coas cores diluídas e pouco máis, coma unha pantasma que emerxe entre néboa. Pálpase certo temor entre a xente, como se de súpeto puidese aparecer algo diante de nós que non puidésemos esquivar. En cuberta sentimos frío,

pero por iso deixamos de outear, agardando que o horizonte se amose dalgún xeito, furando, escudriñando entre esa nube branca e fría, e lembramos lendas de barcos fantasma que aparecen inesperadamente pola amura para traer a súa desgracia ós nautas indefensos contra as errantes ánimas do Máis Alá, lendas de santas compañas mariñeiras que nos levan a procurar algún mascarón que nos protexa, unha imaxe divina que nos ampare, unha figura apotropaica, porque aínda que non se sexa crente o temor crea náufragos do desespero; ata que con ollos buscóns descubrimos no mastro do radar que coroa a ponte de mando, unha restra de allos como única invocación á boa sorte, como símbolo protector contra as bruxas que nos asexan, como figura que nos ampara e nos permite ter a seguridade do bo camiño.

            Nestes tempos de abatemento, pesimismo, desánimo e falsos ídolos, volven a nós, como un salvavidas seguro e esperanzador, as vellas crenzas que nunca lle fallaron ós nosos devanceiros a través dos séculos. O allo repelente de bruxas e do mal de ollo é hoxe o noso escudo e rompeolas

            E así, cunha restra de allos por mascarón furamos na néboa do mar de Ons con maior afouteza cara o noso destino, ata que de súpeto, como se aquel manto de invisibilidade se abrise, imos descubrindo o espigón do peirao, xurdindo entre a néboa como unha flor saíndo entre as nubes. Aí están as casas da beiramar que rodean o embarcadoiro.

            Cargamos o petate, e agardamos a que amarren para que o patrón nos dea a voz de desembarco.

            A néboa non despega, pero, ó menos, xa nos permite ver onde poñemos os pés.
Sabendo a quen se lle reza sabemos a quen se lle teme