Sabendo a quen se lle reza intuímos
ó que se lle teme.
Na illa, levados desa máxima que sempre dicimos
cando visitamos outras terras, que sabendo a quen se lle reza sábese ó que se
lle teme, entramos nunha moderna igrexa que construíron preto do peirao, fronte
ó que noutro tempo, aló polos anos sesenta foi a escola. E ó seu carón polo
lado de leste, érguese un cruceiro que conserva no varal unhas figuras moi
erosionadas, das que intuímos que a que mira para o mar é a Virxe do Carme, e a
que mira para dentro da illa un santo que ben pode ser o patrón, san Xaquín. Ela
protexendo ós traballadores e el, o avó, ás crianzas.
A igrexa,
coma tantos templos da nosa xeografía, cambiou de sitio, cando os habitantes da
illa buscaron a vida fora destas paisaxes, e a xente que atracaba a este peirao
ficaba no entorno dos bares e praias, pois a orixinal co seu cemiterio arredor,
está nun dos outeiros da illa, algo máis arredada do peirao. Pero de momento
entramos nesta, que quere ser minimalista pero adórnase con cerámicas debuxadas
máis propias da arte Kitsch, incluído un rodapés de cerámica que percorre todo
o perímetro interior do templo, con esquemáticos peixiños, pero non por iso vai
ser menos interesante.
O
edificio é un bloque alto e branco, que adorna a súa fachada cun tetramorfos
sobre a porta principal, onde outrora debería ir un rosetón, e a ambos lados da
porta, as xambas representan escenas da vida de Cristo, pero cunha presencia
abondosa daquelas pasaxes evanxélicas que se refiren á relación co mar, xa sexa
á pesca, ás tormentas ou o camiñar sobre as ondas, así como unha referencia ó
ensino do oficio transmitido de pais a fillos, sen faltar a escena do nacemento
e morte na cruz. Represéntase pois a vida, as vicisitudes que a visten, a loita
diaria dun pesco.
Dentro, a
iconografía amosa á Virxe do Carme, como única imaxe mariñeira, mentres que as
outras fan unha referencia, xa directa, xa indirecta, ós nenos, e aí temos ó
patrón, san Xoaquín, o avó de Xesús, a santa Ana, a avoa ensinándolle a ler á
Virxe nena, san Xosé co Xesusiño, santo Antonio de Padua co Neno sobre o libro,
e san Ramón Nonato, o santo avogoso dos bos partos, o santo non nato, pois
naceu despois de morta súa nai. Entendemos as iconas da fachada, relacionadas
con xentes que vivían do mar e no mar, sempre dependendo das inclemencias do
tempo, pero, ¿por que tanta referencia a santos protectores dos nenos?. Este é
o primeiro misterio que atopamos nesta terra onde os homes coma os edificios e
as crenzas han de adaptarse ó terreo.
E si,
mentres volvemos a contemplar a igrexa desde fóra, tamén observamos as
primeiras casas, cravadas no chan como se emerxesen das profundidades da terra.
E cara elas imos. Cara a paisaxe humana.
As dúas caras da illa
Ningún comentario:
Publicar un comentario