Ons, unha sentinela no Atlántico (VI)

 A laxe do crego

            Fronte ás casas, como unha advertencia, coma un espello de boa conducta, como un estandarte ó que seguir, aparece entre a néboa unha rocha que os insulares chaman a Laxe do crego, un promontorio rochoso ó que se pode acceder a pé coa marea moi baixa, e senón nalgunha embarcación desde a praia Area de Cans.

Din que aquí, aló pola alta idade media, xa desde o século VI, empezaron a vir algúns cregos coa idea de traer o evanxeo está illa. Uns viñan e marchaban porque a tranquilidade e as regras morais que os paisanos aplicaban sen necesidade de imposición ningunha demostrábanlles que pouco había que facer, outros porque axiña cansaron de comer tanto polbo, pero outros ficaban engaiolados, precisamente, pola paz que aquí se vive. Claro que ás veces esa paz era interrompida polo ataque dalgúns piratas, viquingos unhas veces e musulmáns outras, que ó cabo non ficaban moito na illa, onde só había pescos e peixe seco, porque o seu espírito levábaos a buscar a fortuna en lugares máis concorridos e de maior boato.

Máis en certa ocasión chegou a esta illa un santo varón que atracou nas súas ribeiras coa única intención de ensinar ós paisanos que atopase as verdades nas que el cría, e tanto se involucrou coas xentes e coa paisaxe, que desexou ficar aquí para a eternidade, formando parte da paisaxe; e para iso non atopou mellor sitio onde repousar cando deixase de vivir entre os homes, ca ese promontorio rochoso  medio do mar e medio da terra ó que os salseiros bañan con vento de nordés tal bendita escuma de branca pureza.

Aquel crego do que ninguén lembra o nome que tiña, ou ó menos un anaco dalgún dos

seus sermóns, milagres ou obras, nos momentos en que o seu labor apostólico o deixaba libre, subía a este promontorio, a pensar nese Máis Alá que el agardaba como meta para ver ós seus deuses e santos, e accedía a esta laxe cada día a través dos mesmos chanzos que a pedra ten, como se ela mesma o invitase a subir, e onde, día a día e ano a ano foi cavando a súa sepultura, coma quen abre unha porta ó paraíso.

A santidade vai parella coa humildade, e non hai santo no calendario tan humilde coma este que nin nos deixou un nome con que veneralo nin unha data para festexalo.

Era o seu desexo, renovado a cada golpe de maza cando facía o seu leito para a eternidade, encontrar aquí a paz e a gloria polos séculos dos séculos, do que agora, xa só queda ese sarcófago labrado, desde o que todos saben que o seu desexo de acadar a gloria se cumpriu, e onde os crentes que hogano a el se achegan deitan, pechan os ollos e, lembrando ó seu constructor, piden un desexo, que o santo crego sen nome concederá pola memoria que del se garda.

 A Laxe do crego é agora un santuario sobre o que a alma do santo permanece e faise presente na memoria dos visitantes, ata converter este promontorio nun lugar de peregrinación e devoción a un milagreiro santo sen nome que atende, de tan peculiar maneira os pedidos dos devotos.

O por que decidiu ficar aquí é un misterio, pero podemos intuír que quixo permanecer onde cada día os veciños o visen e o lembrasen, á fin, o ceo só é a boa memoria que se garda do finado, e non hai gloria máis grande para quen deixa este mundo ca ser lembrado con cariño por aqueles que conviviron con el, e polos descendentes que seguirán téndoo presente a través dos séculos. 

A punta dos Fedorentos