NEIRA VILAS

Por Pura Tejelo

 

                       Ilustración de Lola España

Esperaba que metese dunha vez as compras no carriño do mercado

pero demorábase demais  nas mazás que non tiñan vermes,

nos kiwis importados, duros como penedos, nas noces limpas de febra.

Despois acercouse de vagar aos envases de lata

e empezou a ler nos conservantes e colorantes.

Na franqueza da  súa pel encamiñada de sulcos azuis, montañosa,

na exquisita colocación do pano, cando pasaba a man milagreira

pola testa dos nenos, parecía regalar o tempo tan prezado.

A caixeira tiña cara de estar in orsay, empaquetaba, dicía grazas, boas tardes.

Na suá figura recén peiteada destacaban as mechas e as unllas pintadas,

a espalda recta.

A cola empezaba a medrar a pesar do automatismo das empregadas,

mais el seguiu con esa demora, como se fose obriga saudar a todos os vecinos

e botar unha parola.

Igual esperaba que as amizades, como a terra, abrollasen

 unha vez gradadas, escadulladas, canda a anguria da esperanza,

coa xiada que tolle, o sol que atafega, a chuvia que non vén ou asolaga.

E tras tanta arela e degoiro, o grao reloce, chouta na cangalleira, convértese en fariña.

A amizade, Pan, bendito Pan,

que medra na cocedura lenta dun vello rito labrego.