xoves, 7 de novembro de 2013

MUSEO DA EMIGRACIÓN


Por Pepe de Rocaforte
            Enviáronme nestes días unha montaxe con fotos da Emigración e  música de Fuxan os Ventos. As fotos, de Alberto Martí e Manuel Ferrol, lémbranme unha idea sobre a cal matinara xa hai certo tempo en relación coa posibilidade de que algunha institución puxese aquí en marcha un museo ó xeito do que funciona na Illa de Ellis, en Nova York.
            A idea, de se levar a cabo, non contaría cun éxito de público proporcional ó do museo neoiorquino da Inmigración, entre outras cousas porque alí a entrada vai incluída dentro dunha visita á estatua da Liberdade. Pero, ó noso nivel, ¿pagaría a pena en Galicia un museo similar?
            Debo confesar que a miña experiencia particular da Illa de Illis foi deprimente. A visión daque­las fotografías de xente humilde (os viaxeiros de primeira e segunda clase non eran desembarcados en Ellis, senón en Manhattan e sen problemas de ningún tipo). Os exames a que os recén chegados eran sometidos antes de lle permitir o acceso ó paraíso americano, a expresión dos seus ollos, o medo a vérense obrigados a regresar ós seus puntos de orixe, onde sen dúbida deixaran quei­madas as naves, encollíame o corazón.
            Certo que, ó parecer, dos vinte millóns de inmigrantes desembarcados en Ellis entre 1895 e 1954, tan só a un dous por cento se lle negou a entrada nos Estados Unidos. Pero tal porcentaxe representa catrocentas mil persoas (anarquistas, delincuentes e portadores de enfermidades contaxiosas, segundo as informacións).
            Quedeime particularmente cos enfermos, vin nas fotos o seu aspecto humillado, pensei no que os esperaba e tiven que abandonar o museo e marchar ver o mar para librarme da sensación de angustia que empezaba a afogarme.

            Certo que aquí as fotos serían de xente que se ía, non de xente que chegaba. Pero ben pensado ¿non son igualmente horribles, e alleas, as causas que os conducen a tal situación?

2 comentarios:

  1. O que si hai neste país son mogollón de monumentos sentimentaloides, de horrible factura, retratando a emigración como unha estampa chorimiqueira, pero a ningún dos rexentes actuais das asociacións e sociedades creadas polos nosos emigrantes se lles ocorreu facer, ó menos, unhas xornadas para tratar sobre o que significou a emigración para nós. Iso si, non se esquecen de facer bailes de sociedade e participacións da lotería de Nadal.

    ResponderEliminar
  2. Penso que as asociacións de emigrantes non teñen interese nunhas xornadas de análise xa que, en moitos casos, acadouse una situación económica elevada e teñen a menos falar "de cando non había posibles".

    ResponderEliminar