Por
Pepe de Rocaforte
A pesar de coincidiren no oficio de escribir, de teren
cultivado o debuxo e de mostraren ambos unha evidente preocupación política
(Galeano apoiou o “Frente Amplio” que en 2004 gañou as eleccións no Uruguay e
antes, en 1973, polas súas ideas esquerdistas vírase obrigado a exiliarse do
seu país. Grass mantivo durante moito tempo un activismo político a favor da
social-democracia alemá), a pesar de todas esas coincidencias, digo, non se me
ocorrería relacionalos ata o punto en que a morte os relacionou o pasado dia
trece deste mes.
Souben de Günter Grass en 1978, cando se publicou en
España “O tambor de lata”, a historia de Óscar Matzerath, eterno neno coma
aquel Markandeya do Mahabharata, sempre na idade dos quince anos (Óscar decidiu
non medrar a unha idade similar ou menor aínda) e gustaríame moito logo a
versión cinematográfica de Volker Schlöndorff, onde me pareceu un acerto
rematar a película no momento en que o neno decide volver medrar.
Continuei lendo posteriormente outras obras de narrativa
de Grass que non deixaron de gustarme, aínda sen chegar á altura do “Tambor de
lata”. E nestes últimos anos fixeime un pouco máis na súa obra ensaística. O
último texto seu que lin, aínda non hai un ano, foi a conferencia “Escribir
despois de Auschwittz”, onde contrariamente á opinión de Adorno, “despois de
Auschwittz non se pode escribir poesía”, Grass é rotundo en afirmar que non só
se pode, senón que é preciso continuar escribindo, poesía e todo o demais.
Da súa obra ensaística recomendaría “Ensaios sobre
literatura” (máis que sobre literatura son sobre política), nos cales hai
textos, “¿Cómo llo dicimos ós nenos?”, “Kafka e os seus executantes”, “A
carreira contra as utopías”, que me pareceron interesantes, sen esquecer “Sobre
o meu mestre Döblin”, que me está convidando a ler “Berlín Alexanderplatz” tan
pronto dispoña dun pouco tempo libre para eso.
A Eduardo Galeano tiven ocasión de velo na Coruña, onde
veu dar unha conferencia da cal non lembro agora mesmo o tema. Del chamoume a
atención a súa elegancia, vestido de traxe, con gravata, unha figura que en
certo modo me resultaba contraditoria cos temas das súas colaboracións en “El
País”, pero nesa ocasión admirei o seu xeito de falar, que se ganou inmediatamente
o interese e a admiración do auditorio.
Linlle “Las venas abiertas de América Latina”, un best-seller por veces demagóxico, por
veces inxenuo, pero cunha tremenda forza para cantar as verdades da explotación
de Sudamérica, primeiro por España e Portugal, e logo polas grandes potencias
industriais, aínda que algunhas desas verdades non sexan doadamente
comprobables. E teño pendente de ler “Memoria del fuego”, á cal lle meterei man
axiña, agora que a súa morte volve poñer de actualidade ó autor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario