luns, 13 de abril de 2015

O KORRUNTXO DO OKUPA



Amor, amores, amoriños, amorsillos ou putti (mandatruco cos italianos!), amoríos… que serán, serán? Amores no serán da vida e amores no menser, amores de estudante (que di o tangho), amoriños primeiros, amor e desamor (que di Raphael estes dias, plaxiando, sin querer, ao homónimo ghrupo poético), amor con amor se pagha, amor que vense ao amor, o amor en tempos revoltos, o amor dun antepasado meu (que escribiu Silaghi), amor de home (nome vulghar daquela pesa da Leyenda del beso)… amor platónico ou amor “carnal” (outra que tal!)… O amor, esa tan aghradábel enfermidade mental que afirmam alghúns…
Do amor vulgharmente chamado platónico (que nada ten que ver co pobre Platón, que ben lle cheghaba con aturar tal nome), penso que hai, cando menos, duas variantes, dito así, a lo bestia. Tendo, ao meu curto entender, como denominador común, que non cristalisa, que non calla. Está, por unha banda, o amor daquel ou daquela que non se declara, do que o destinatario ou destinataria non ten idea nin notisia: entre outras sinrasóns, pode deberse a timidés ou a baixa estima do namorado; mais tamén pode que vaia dirixido á persoa equivocada, a alghén que está comprometido con, mesmo namorado doutro ou doutra: entón, en lughar de timidés haberá que falar de honradés, ata de sensatés. E, por outra parte, temos o amor platónico que si se manifesta e, ao ser rexeitado polo destinatario ou destinataria, polas rasóns ou sinrasóns que fosen, fica sin se concretar…

Aí (tamén no primeiro caso) poden xurdir as máis diversas situasións: desde aquel ou aquela que gharda ese sentimento selosamente, sin o exteriorisar en absoluto, ata aqueloutro que o convirte en actividade vital, obsesiva, que acada o seu clímax no acoso para o outro ou a outra, do que temos tantos exemplos a diario. Acoso que non é privativo do amor platónico, mais mesmo daquel amor que xa foi, que deixou de ser por unha das partes, non asetando a outra a nova situasión de desamor. Isto lévanos a aquilo, maiormente aplicado aos individuos selosos, de que hai amores que matan.
A expresión do amor tamén pode levarnos a ese amor baboso que non só non dá esperado a se manifestar en privado, é que necesita faselo en público, unha caste de costume exibisionista. Logho temos a lexítima compaxinasión de varios amores, máis alá de que sempre hai un porriba, muito porriba dos máis (algho como a polighamia e a poliandría que pratican alghúns asiáticos e africanos): claro que isto aplicado á muller fainos cóxeghas de desacougho, quen é tan home que isto suporte na sua dona, nese xeito de liberdade mutua para alternar de parella… fugasmente, enténdese.
Estar namorado da tua muller, cun amor verdadeiro (que di a copla hispana) implica non sentirte atraído por unha ou varias mulleres que pasan ao teu carón? Máis que de amor, tal ves se trate de puro (ou impuro) instinto básico –aí, ighualmente, ese amor fica en platónico-; ou atraído por determinadas fighuras de destaque? (aquí estaríamos falando máis que de amor, de admirasión)… o que mesmo é dable con xente do mesmo sexo, sin por iso se tratar de tema homosexual, dado que aí, supostamente, non hai sexo de por medio…
En que camisa de onse varas me metin, por iso…

Ningún comentario:

Publicar un comentario