A festa en honor de Atis

  

          Este Atis era un pastoriño extraordinariamente guapo, de quen se namorou a mesmísima deusa Cibeles, ofrecéndolle ser o garda do seu templo se se mantiña puro e casto; e ante funcionariado de tal categoría o rapaz aceptou.

            Claro que daquela era un neno e non medira as consecuencias. E cando chegou á idade madura, viu unha ninfa e namorouse dela, cousa que ofendeu tanto a Cibeles que argallou a morte da rapaza sumindo ó pobre gardián do seu templo na máis profunda desesperación, tanta que, sentindo que a súa vida non tiña sentido, collendo un coitelo de pedernal castrouse. Mais do seme e sangue vertidos no chan naceron as primeiras violetas da primavera.

                        A festividade desta divindade estendíase entre o 15 e o 27 de marzo, en que comezaba cunha procesión na que os devotos portaban canas, en conmemoración do encontro do deus, no medio dun canaval onde se agochara tras a súa emasculación. Seguían as celebracións cunha semana de xaxún e abstinencia, ó cabo da que se cortaba unha árbore que se levaba ó templo de Cibeles cuberto con violetas e entoando cantos fúnebres en lembranza da morte do pastor posteriormente divinizado.

            O día 24 era o día en que os sacerdotes de Atis se azoutaban ata sacar sangue, e os iniciados emasculábanse, para continuar logo coa celebración facendo unha noite de xaxún e lamentando a morte do deus durante toda unha velada ata que, no amencer, anunciábase a resurrección de Atis e a esperanza de salvación para todos os iniciados, dándolle con ilo paso a un día de festa e alegría.

            Para rematar os festexos, o día 27 ían co carro de Cibeles ata un río onde se somerxía a imaxe da deusa co fin de atraer as chuvias da primavera e a fertilidade dos campos.